วรรณกรรม - เรื่องสั้น - หนังสือ
แม่หวาน ละมุนมัม : เทพธิดาแห่งไฟเปเล่
สายการบินอะโลฮา (Aloha) จากโฮโนลูลูมาถึงสนามบินฮิโร (HIRO) ด้วยเวลาประมาณ 45 นาที
กลิ่นน้ำหอมระเหยของมะพร้าวโชยไปทั่วสนามบินเล็กที่ล้อมรอบไปด้วยธรร...
ทวีปที่สาบสูญ – นี่ไม่ใช่ความฝัน
"มันเป็นยังไงบ้างเล่า มันอยู่กงไหน! อีพี่!"
ยินเสียงเอะอะอะไรกันสักอย่างจากใต้ถุนบ้าน หากฉันก็ยังอ่อนเปลี้ยง่วงงุนมากกว่าจะลุกขึ้น เพียงคิดว่าช่างค...
พลเมืองประเทศแห่งป้าย ดิสโทเปีย ณ ขณะนี้
อาจกล่าวได้ว่า "พลเมืองประเทศแห่งป้าย" ของ ฉมังฉาย คู่ขนานไปกับสังคมที่เราอาศัยอยู่ไม่มากก็น้อย
หลายเหตุการณ์ในนิยายชวนให้คลับคล้ายคลับคลา คุ้นๆ ปร...
เรื่องสั้น : รอยแผล
ผมไม่อยากเจอเธออีกแน่นอน การจากไปของเธอในครั้งนั้นสร้างรอยแผลขนาดใหญ่ไว้ในใจ บ้านของเราเงียบเหงา ความฝันที่เคยคิดก่อร่างด้วยกันพังทลาย เกิดคำถามมากมาย...
เงินบำรุงสุข
จอสี่เหลี่ยมตรงหน้าเคลื่อนไหวไปเรื่อยๆ เสียงที่ออกมาจากจอภาพเงียบสนิทเหมือนละครใบ้ก็ไม่ปาน
สองมือของฉันลูบไล้เส้นผมสีน้ำตาลเบาบางนุ่มสลวยที่นอนหนุน...
ทวีปที่สาบสูญ / คืนวันเหล่านั้น ที่พ่อพูดเรื่องดอกจำปา
คําเรียกขวัญจบลงแล้ว พร้อมกับแสงเทียนที่ค่อยๆ กะพริบริบหรี่ แล้วมอดไหม้ไปจนขี้ผึ้งเหลวละลายในจานรอง
เย็น...หยาดน้ำมนต์พรมพรูสู่หัว พ่อยกตัวชะโงกหน้...
อนุสรณ์ ติปยานนท์ : อาหารยามจาริก 3
My Chefs (31)
อาหารยามจาริก 3
ผมจับมือทักทายไคลน์ หลังจากนั้นก็โอบกอดไคลน์ ร่างกายของเขาบ่งบอกว่าเขาอ้วนท้วมสมบูรณ์ขึ้นกว่าเดิม กาลเวลาผ่าน ผู้ค...
สะใภ้คนจีน จะอ่านอย่างไร? ในมรณกรรมของผู้ประพันธ์
บทความพิเศษ
"ความมั่นคงก็อึดอัด เหมือนเมืองที่เต็มไปด้วยทหารและยานเกราะ เขาบอกเราว่าเมืองนี้ต้องมีทหารเพื่อความมั่นคง แต่คนในเมืองอยากได้ความโล่งโป...
คำถามระหว่าง “การเติบโต”
หลังๆ มานี้ฉันได้ยินคนพูดแกมรำพึงในเชิงหวนหาอดีตอยู่บ่อยๆ รำพึงคิดถึงสมัยบ้านเมืองยังดี (ซึ่งเอาจริงๆ ก็อยากถามว่าคือสมัยไหนเหรอ บ้านเมืองเราก็ประมาณน...
เรื่องสั้น : ส่วนประกอบของบทกวี
เหตุผลที่พวกเขาชวนผมมาอ่านบทกวี--ก่อนที่จะเกิดเรื่องอับอายขายหน้าในวันครบรอบวันเกิดร้านขลุ่ยผิว ร้านอาหารกึ่งผับเรียบคลองชลประทานเชียงใหม่ ในเวลาที่ท้...
หวานๆ ขมๆ ที่ฮาวาย
"ยามเรียนเราเรียน ยามเล่นเราเล่น" เป็นสโลแกนของการศึกษาในประเทศนอกแถบเอเชีย
ฮาวายก็เช่นกัน เมื่อเราเรียนหนักผ่านช่วงการสอบที่เหี้ยมโหด หรือการเตรีย...
ทวีปที่สาบสูญ : ขวัญของฉัน
เปลวเทียนไหวกะพริบโอนเอน วอมแวมอยู่ในความมืดสลัว เมื่อพ่อบอกว่า "ดับไฟเถอะ" แม่ก็ลุกไปกดสวิตช์ไฟ
ทันทีที่หลอดวิทยาศาสตร์ดับลง แต่ยังคงมีแสงลอดส่องจ...