เรื่องสั้น | ปรัชวิชญ์ บุญยะวันตัง ระยะห่างที่ห่างหาย   1 ฤดูร้อนปีนี้ดอกลมแล้งพร้อมใจกันบานสะพรั่ง ถนนหน้าหอพักโรยด้วยดอกลมแล้งทิ้งกิ่งก้...

เรื่องสั้น | ปรัชวิชญ์ บุญยะวันตัง วันไร้วิฬาร์   1 เมืองนี้เพิ่งเปลี่ยนผ่านท่านผู้นำ สิ่งแรกที่ท่านผู้นำพุงพลุ้ยสวมแว่นตากรอบทองทำก็คือ ส...

เรื่องสั้น | ปรัชวิชญ์ บุญยะวันตัง Ouranophile Bar   "ร้านนี้โคตรคูลเลย มีเครื่องเล่นแผ่นเสียงด้วย" เสียงเพิ่งแตกหนุ่มเอ่ยขึ้น ขณะผมกำลังง...

เรื่องสั้น | ปรัชวิชญ์ บุญยะวันตัง เชียงใหม่ไม่มีพรุ่งนี้   1 วันพรุ่งนี้ฉันจะไปจากเมืองแห่งนี้ ฉันไม่รู้ว่าเมืองจะโศกเศร้าหรือหลั่งน้ำตาใ...

กวีกระวาด ปรัชวิชญ์ บุญยะวันตัง   แจกันปากบิ่น   ฉันจัดห้องนอนในรอบปี เจอแจกันปากบิ่นที่คุณซื้อให้ ฉันเคยเปลี่ยนน้ำและดอกไม้ทุกสัปดาห...

เรื่องสั้น ปรัชวิชญ์ บุญยะวันตัง   พรุ่งนี้อาจเป็นฉัน   กรุงเทพฯ กำลังฆ่าฉัน ฉันรู้สึกแบบนั้น เหตุการณ์ในรอบหนึ่งเดือนนี้ เพื่อนฉันทั้งสี่ค...

    ห้องที่ไม่มีเก้าอี้ (1) ห้องนี้ไม่มีเก้าอี้   เพื่อนร่วมงานผมติดเชื้อโควิด-19 ผมจึงต้องแยกกักตัว ในฐานะผู้สัมผัสความเสี่ยงสูง ต้องย...

    ไม่มีอาร์ซีเอสำหรับเธอ   คุณรักการดูหนังในโรงภาพยนตร์ ตั้งแต่จำความได้ คุณดูหนังอย่างบ้าคลั่งในช่วงเรียนมัธยมต้น นั่งรถสองแถวไป-กลับระ...