กวีกระวาด

ปรัชวิชญ์ บุญยะวันตัง

 

แจกันปากบิ่น

 

ฉันจัดห้องนอนในรอบปี

เจอแจกันปากบิ่นที่คุณซื้อให้

ฉันเคยเปลี่ยนน้ำและดอกไม้ทุกสัปดาห์

แต่เมื่อคุณจากลาทุกสิ่งทุกอย่างก็เฉาไปหมด

 

ฉันเดินผ่านสุสาน

ระหว่างทางไปจุดทิ้งขยะ

ชายชราผิวปากขณะกวาดใบไม้

เมื่อเห็นฉันถือแจกัน, เขาจึงเด็ดดอกไม้ยื่นให้

 

ฉันไม่รู้จักชื่อดอกไม้ดอกนั้น

ดอกไม้อะไรงอกงามจากความตาย

ดอกไม้สีสดและบทเพลงไร้ทำนองของชายเฝ้าสุสาน

ฉันเดินกลับบ้านพร้อมแจกันปากบิ่นและดอกไม้ไร้นาม

 

ฉันวางแจกันปากบิ่นบนโต๊ะหัวเตียง

รินน้ำเปล่าและปักดอกไม้จากสุสาน

โครงกระดูกและเถ้าถ่านคงเป็นปุ๋ยชั้นดี

ดอกไม้สดใสดั่งดูดกลืนสีสันแห่งชีวิตที่มอดดับไป

 

ฉันนึกถึงวันที่คุณหมดลมหายใจ…

ความหมายของความตายผลิบานในแจกันปากบิ่น

ร่างของคุณกลายเป็นเสี้ยวหนึ่งของกลีบดอกบอบบาง

ดอกไม้ดอกนี้งอกงามจากโครงกระดูกของคุณ

 

แจกันปากบิ่น

รอยตำหนิมีตำแหน่งแห่งลมหายใจ

หากคุณเป็นดอกไม้ไร้นาม, ฉันจะเป็นแจกันปากบิ่น

เพราะดอกไม้ย่อมคู่กับแจกันเสมอมาและตลอดไป •