กวีกระวาด

แม่น้ำ เรลลี่

 

ลำนำสังขารล่อง

 

คิดถึงฉันเถิด…

แต่อย่าเหนี่ยวรั้งฉันเลย

ฉันไม่ได้เดินทางไกลสักหน่อย

ฉันเพียงแค่อยากกลับบ้าน

 

กระดูกของปู่ย่าและพ่อ,

ปนกลีบดอกไม้กลางแม่น้ำ

รอฉันอยู่ตรงทิวเขาฝั่งตะวันออก

กระดูกของตาและยาย,

เงาที่เคยผลุบโผล่กลางทุ่งนา

รอฉันอยู่ตรงทิวเขาฝั่งตะวันตก

แต่ ณ ธารน้ำตกเล็กๆ

ตรงรอยต่อเชื่อมสองฟากฝั่ง

พวกเด็กๆ เพื่อนเล่นของฉัน,

ผู้ซึ่งจากไปนานแล้ว

กำลังวิ่งเล่น

 

กลับมาบ้านเราเถิด…

จากเวิ้งฝันอันแสนไกล

ฉันได้ยินเสียงพวกเขาร้องเรียก

เธอออกจากบ้านนานแล้ว

และเธอก็เหนื่อยเกินไป

เธอควรกลับมาพักผ่อน

ไม่มีใครหัวเราะเยาะเธอหรอก

แม้เธอจะกลับมาพร้อมรอยแผลพร้อย

มากกว่าตอนที่เธอจากไปหลายร้อยเท่า

 

คิดถึงฉันเถิด…

แต่อย่าเหนี่ยวรั้งฉันเลย

ฉันไม่ได้เดินทางไกลสักหน่อย

ฉันเพียงแค่อยากกลับบ้าน

 

ดูสิ สายน้ำใสแจ๋วแหวว

ฝูงปลาว่ายวนริมตลิ่ง

วัดโบราณกลางหุบเขาสงัด

นักเดินทางโดดเดี่ยวบนลำเรือ

บ้านสวนเก่าแก่บนเนินสูง

แวดล้อมด้วยแมกไม้และทุ่งนา

อาทิตย์อัสดงลับเหลี่ยมเขาเหนือหนองน้ำ

และเสียงมอของวัว

ฉันรู้…ขวัญของพวกเขายังอยู่ที่นั่น

 

ฉันไม่ได้กลับบ้านด้วยรอยยิ้มกว้าง

น้ำตาทำให้ขอบตาฉันเป็นบ่อลึก

บ่อน้ำตาซึ่งกักเก็บความรักของทุกคน

ผู้เคยเฝ้ามองฉันอย่างห่วงใย

ที่ข้อมือ, ย่ากับยายเอาด้ายขาวมาผูก

“อีหล้าเอ๋ย ขวัญเอย ขวัญมา”

พ่อยืนสูบบุหรี่เงียบๆ นอกชานบ้าน

เด็กๆ ร้องตะโกนว่า ดอกลมแล้งบานแล้ว

 

ส่วนฉัน, ผู้กลับบ้าน

กำลังตกอยู่ในห้วงภวังค์

ความทรงจำสีขาวบริสุทธิ์

กลุ่มด้ายฝั้นที่พันกันคล้ายสายหมอก

การผลิบานของดอกพุทธชาด

กลิ่นหอมของน้ำมะกรูดส้มป่อย

ละอองน้ำเหนือองค์พระพุทธรูป

และโกศเก็บกระดูกผีบรรพบุรุษ

 

สงกรานต์…วันสังขารล่อง!

ความสวยงามของแผ่นดินไทเหนือ

ที่ครั้งหนึ่งกวีพื้นบ้านล้านนา

ได้เคยขับขานไว้… •