กวีกระวาด | ซะการีย์ยา อมตยา

If the Air has Memories หากอากาศมีความทรงจำ

 

ความทรงจำเดียวที่ฉันมี หลังจากใช้ชีวิตหลายศตวรรษอยู่ในหินก้อนหนึ่ง

คือสัมผัสอันอ่อนโยนของน้ำตาบนใบหน้าของมนุษย์คนหนึ่ง

– Michel Bernanos, the Other Side of the Mountain

 

ความเป็นไปได้ที่ทุกสิ่งในจักรวาลมีชีวิต

มีจิตวิญญาณและความทรงจำ

อาจฟังดูเลื่อนลอย ไร้รูปธรรม

แต่สิ่งที่มีอยู่มิได้ถูกมองเห็นเสมอไป

 

ความทรงจำกับความหลงลืม

สองสิ่งดำรงอยู่

เหมือนกลางวันและกลางคืน

เหมือนการสะสมดวงดาวไว้ในดวงตา

ในแต่ละค่ำคืน

 

หากอากาศมีความทรงจำ

อากาศจะจดจำสิ่งต่างๆ เหล่านี้

ทั้งหมดทั้งมวลได้หรือเปล่า

 

ผ้าโสร่ง รองเท้าแตะ หมวก

กะปิเยาะห์ เสื้อยืดห่านคู่

ดวงตาที่กลอกกลิ้งดิ้นรน

กระเสือกกระสนเงยมอง

ไปยังฟ้ากว้างไกล

อย่างมีความหวัง

หรืออย่างสิ้นหวัง หดหู่

 

มรณะสักขีเป็นพยาน

 

ฉันพยายามเขียนถึงสรวงสวรรค์

ที่ซึ่งบางคนอยากมีปีก

เพื่อจะได้โผบินอย่างอิสระเสรี

แต่ฉันอยากมีปีกบนโลกมากกว่า

เพื่อให้การจดจำกลายเป็นความทรงจำ

เราต้องนับจำนวนนับกี่จำนวน

 

เราจำหน้าตัวเองในกระจกเงาไม่ได้

ความทรงจำบนก้อนหิน ดิน ทราย

ใบไม้ ถูกละเลย ครั้นเวลาล่วงผ่าน

ร่องรอยลบเลือนความทรงจำ

 

หากอากาศมีความทรงจำ

อากาศจะจดจำสิ่งต่างๆ เหล่านี้

ทั้งหมดทั้งมวลได้หรือเปล่า

 

ความทรงจำที่ซ้อนทับความรู้สึก

ซ้อนความรู้สึก ทับความรู้สึก

ความรู้สึกทับซ้อนความทรงจำ

ชีวิตซ้อนทับชีวิต จิตวิญญาณ

เพื่อสร้างแผนที่ความทรงจำ

เจ็บปวด

 

ในภูมิทัศน์ความรู้สึก

ก่อร่างห้วงขณะของเวลา

ระหว่าง

ความเป็นและความตาย

วินาทีเฮือกหายใจสุดท้าย

ออกจากร่าง ปักหมุดหมายใหม่

ประวัติศาสตร์ความทรงจำและการหลงลืม

และการตั้งคำถามกับ ‘ความจริง’

แม้ความจริงมิได้ล่องหนอยู่เบื้องหน้าเรา

 

หากอากาศเป็นความหลงลืม

อากาศจะลืมสิ่งต่างๆ เหล่านี้

ทั้งหมดทั้งมวลได้หรือเปล่า •

 

เขียนเพื่อนิทรรศการ สดับเสียงเงียบ : จดจำตากใบ 2547 (14 มีนาคม 2566 มหาวิทยาลัยศิลปากร วังท่าพระ)

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022