กวีกระวาด/รอนฝัน ตะวันเศร้า

มัด

มันเริ่มจากตรงข้อเท้า

ติดตรึงให้อยู่กับที่

ผ่านวันและเวลาที่ความปรารถนาทำงานเต็มกำลัง

รอยยิ้มค่อยๆ ฉีกออกมาอย่างช้าๆ

จากนั้นก็ข้อมือ

ผูกแน่นไว้ราวกับโชคชะตาที่ไม่อาจหนีพ้น

ความเป็นเจ้านายและความเป็นบ่าวไพร่

ค่อยๆ เกิดและค่อยๆ แน่นขึ้นตามกำลังของหัวใจสั่นระรัว

จากนั้นก็บริเวณราวนม

เต่งตึงคอยชี้หน้าผู้บังคับบัญชา

อำนาจเริ่มมีพลังขึ้นมาในเวลาที่ทุกอย่างค่อยๆ ถึงจุดขีดสุด

ไม่มีน้ำนมที่ไหลรินให้กับทารกที่ยังไม่กำเนิด

สุดท้ายคือการล่ามอย่างเต็มรูปแบบ

ห้อยไว้บนคานที่สร้างด้วยไม้ไผ่ลำมันวาว

เสียงกระเส่าเล็ดลอดออกมาและหายเข้าไปในกำแพงคอนกรีต

ศิลปะแห่งความสุขสมคือเงาเปื้อนเหงื่อแห่งความสุขสันต์

แน่นขึ้นอีกซิ

แน่นขึ้นอีกซิยอดรัก

ค่อยๆ ประคองร่างฉันให้ไหวเอน

ทุกส่วนในร่างกายของฉัน

ฉันพร้อมสังวาสกับเชือกและการมัดอันคดเคี้ยวไม่สิ้นสุดของคุณแล้ว