กวีกระวาด | ฐากูร บุญสุวรรณ

เพื่อทอดผ่อนลมใจ

 

สําหรับใจที่อ่อนล้า

หม่นทึม, คือสีของท้องฟ้ายามเช้า

สีดำคือราตรีเนิ่นยาว

ล้วนสีขาวคือร่องรอยที่เหลืออยู่ในแววตา…

กระซิบถามสิ! ถามถึงวิญญาณพเนจรในตัวเอง

ถึงท่วงทำนองของบทเพลงอันเนิบช้า

เช่นขณะเยือนเยี่ยมแห่งสนธยา

พิศวง, ทว่าน่าสนใจ?

เช่นชีวิต, หนึ่งภาพวาดแสนวิจิตรซึ่งขาดวิ่น

โดยศิลปินคงชินชาเสียแล้วไหม?

เดินทางเข้าออกสู่นอกใน

เพื่อพบเจอชิ้นส่วนที่หล่นไป – ของภาพวาดขาดวิ่น?

เมื่อค้นหาแล้วค้นหาอีก

พยุงปีกอันหนักหน่วงเท่าบ่วงหิน

หรือเบาเหวงโคลงเคลงเท่าลมริน

เพื่อโบยบิน – เพื่อโบยบินไม่สิ้นสุด ณ จุดใด? •

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022