โชคชัย | กวีกระวาด : ไพบูลย์ วงษ์เทศ

กวีกระวาด | ไพบูลย์ วงษ์เทศ

โชคชัย

 

ถึงโชคชัยไม่มีชัยในสายรุ้ง

ค่อยย้วยพุงลงพาหนะขี่

อ้างอับโชคชัยใดหาไม่มี

หิวด้วยซีแวะชิมพออิ่มท้อง

เชลล์ไม่ชวนโน้นละหนอ ช่อ! น้าช้อย

เพียงชม้อยหน้านิ่งปวดชิ้งฉ่อง

สำเร็จกิจสัมฤทธิ์กรรมการลำลอง

โดยลำยองไม่เหมือนเมินก็เกินไป

บาทวิถีแทบไม่มีวิถีบาท

ขนัดขากดกะเกณฑ์รถเข็นไข้

ไร้ระเบียบคือระบบน้ำอบไทย

ผู้เข็ญใจโดยสำเหนียกเหงื่อเปียกปอน

จลาจลทั้งคนซื้อทั้งคนขาย

เทพนิยายขยักขยอกบางกอกขย้อน

เทศกิจคิดแต่จับผู้หาบคอน

เทศกาลจานร้อนร้อนจ่ายหัวไม้

มีขาใหญ่ขาย่อยคอยเก็บส่วย

ผู้เจ็บป่วยดิ้นรนให้ทนได้

เมืองอมรอมราหวนอาลัย

ใครใคร่ไถรีดไถท้าวเทวา

เป็นภาษีค่าทางต่างพราวแสง

ผลประโยชน์แอบแฝงแม่ค้าด่า

เถื่อนภาษีทั้งพลีสิทธิ์พิจารณา

ยืนทั้งวันฉันละบ้ารอท่าคน

ถามแม่ค้าโชคชัยใครล่ะจ๊ะ

เจ๊ว่าค่ะเจ้าและนายไม่ต้องบ่น

คุยแม่ค้าสองสามคำ เกือบจำนน

เมื่อเจ๊บ่นหาไม่พอก็จำนำ! •