กวีกระวาด

รุ่งอรุณแห่งปี | อรรถสิทธิ์ สมจารี

ที่มามติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 30 ธันวาคม 2565 - 5 มกราคม 2566
คอลัมน์กวีกระวาด
เผยแพร่

กวีกระวาด | อรรถสิทธิ์ สมจารี

รุ่งอรุณแห่งปี

 

เนิ่นนานนับหลายเพลา

ที่เราไม่ได้พบปะสังสรรค์

แลสนทนากัน

จากฤดูฝนแปรเปลี่ยนเป็นฤดูหนาว

จากรอนร้าวเป็นหนาวเหน็บ…

ชีวิตยังคงเคลื่อนคล้อยต่อไป

ดุจโลกสีฟ้าที่โคจรรอบจักรวาล…ฉันนั้น

โอ…ปีใหม่ เป็นเช่นไรหนอ

จะมีสิ่งใดใหม่เสมอเหมือนหรือกระไร

ในความเงียบงันและโรยราแห่งชีวิต

เราได้แต่วาดหวังว่ามันคงจะดี…และดี

อันอาจนำมาซึ่งความสุขสม

แม้เพียงน้อยนิด นั่นย่อมดีกว่า…หรือไม่ใช่

การงาน การดำรงอยู่ และความรับผิดชอบ

คือหน้าที่เปรียบดั่งลมหายใจ

ในทุกสภาวะเข้าออกแห่งมัน

ให้กลมกลืนและกล่อมเกลาวิถีชีวิต

ที่มนุษย์ทุกผู้นามปรารถนาในความเรียบง่ายแห่งตัวตน

ให้ฉายฉานและแสดงออกด้วยรอยยิ้ม…

นับว่าเป็นเรื่องที่น่าชื่นชม

 

จงมีความสุข…จงมีความสุข (อยู่ในความสมดุล)

จะมีสิ่งใดเล่ามีค่ามากมายไปกว่านี้

ในฐานะมนุษย์ผู้ต่ำต้อย

ซึ่งแท้จริงแล้ว-ไม่เกี่ยงว่ามันจะเป็นปีใหม่หรือปีเก่า •