กวี-กระวาด

ธาร ธรรมโฆษณ์

 

ผ้าขนหนูที่หายไป

 

ผ้าขนหนูสีน้ำหมากราวตากผ้า ซักแล้วหายเหมือนว่าใครมาแกล้ง

เกิดคำถามหลายอย่างนึกคลางแคลง หรือทุกแห่งเดี๋ยวนี้มีแต่โจร

เศรษฐกิจวิบัติไวรัสบุก ประเทศทุกข์เงินหลวงก็ร่วงโกร๋น

มวลประชาอาภัพถูกจับโยน กลางบ่อโคลนหนี้สินแทบสิ้นใจ

ผืนหนึ่งหายไม่ว่า มาเอาอีก ยากจะหลีกพบเจอเพียงเผลอไผล

จิตสำนึกสึกกร่อนหรืออย่างไร หรือว่าไม่เคยรับสดับธรรม

ห้องหัวใจไร้ศรัทธามากำหนด ไถยจิตคิดคดทุกเช้าค่ำ

ไม่เคารพกฎหมายโจรกรรม ดั่งถูกคำบัญชาจากซาตาน

 

ผ้าขนหนูสีกรมท่าซื้อมาล่อ ซักตากพอให้ลักเป็นหลักฐาน

หามุมมองจ้องดูภาพพยาน เวลาผ่านบ่ายพลบซุ่มหลบคอย

กระทั่งแสงสุดท้ายพลันหายลับ ผ้าขยับหล่นแนบใครแอบสอย

จึงวิ่งตามเร็วรุดก่อนหลุดลอย จับขโมยไม่ปล่อยคลาดสายตา

พบความจริงนิ่งสะท้อนใจย้อนแย้ง หัวขโมยแอบแฝงหวาดผวา

ที่ข้อเท้าเหมือนโดนใครตีมา ทำหน้าที่มารดาป้องลูกรัก

เป็นรักเดียวที่เหลือให้กกกอด รักที่รอดเขี้ยวคมถล่มหนัก

หนึ่งคือแม่ผ่ายผอมมอมแมมนัก หนึ่งคือลูกปากชักเต้าดูดนม

 

ผ้าขนหนูอีกผืนมายื่นให้ เพื่อชีวิตเกิดใหม่ได้ห่อห่ม

ฟ้าเหมือนหลั่งน้ำตาสิงหาคม กลืนก้อนแข็งกลมกลมลงลำคอ

หนึ่งชีวิตคำนึงถึงความหมาย โลกแม้ร้ายแต่รักยังถักต่อ

เดินกลับบ้านจากมาน้ำตาคลอ ถ้าแม่เห็นแม่ก็…ทำเหมือนกัน ฯ