จดหมายจาก (นาย) พลทหารเกณฑ์

อีกเจ็ดวัน ปีใหม่จะมาถึง

ทหารเกณฑ์ผลัดสองรอวันเดินทางกลับบ้าน

ที่อำเภอเซกา จังหวัดบึงกาฬ

กลับไปกกไปกอดเมียรักและลูกน้อย

ที่ห่างหายมาแรมปี

นับแต่วันถูกส่งมาประจำการที่ปัตตานี

 

แต่รุ่งสางวันนี้ หมู่ปืนเล็ก

ยังต้องคุ้มกัน อารักขากลุ่มคุณครูไปโรงเรียน

จากตำบลตะโล๊ะกะโป ไปตำบลรูสะมิแล

กระหยิ่มยิ้มย่องด้วยเป็นพันธกิจสุดท้ายของปี

 

ขณะหัวใจปลิวไสวไปถึงบ้านก่อนแล้ว

นิ้วที่โกร่งอยู่ในไกปืนจนแข็งชา

จะหยอกเอินสองแก้มบักหำน้อย

สองแขนที่เมื่อยล้าเพราะประคองแต่ปืนเล็กยาว

จะโอบกอดยอดรักให้กระชับกับอกอุ่น อุ่น

 

แต่เพียงฝันไกลได้นาทีเดียว

เสียงกัมปนาทกลับดังกึกก้อง

ด้วยแรงระเบิดที่ฝังอยู่ริมทาง

หมู่ปืนเล็กกระจัดกระจาย

แขนขาปลิวว่อน

ในยามรุ่งอรุณอันมัวซัว

 

โอหนอ ปีใหม่ของ (นาย) พลทหารเกณฑ์

ไฉนเลยจะได้กลับบ้าน

ไฉนเลยจะได้ไปกกกอดลูกน้อยที่ยังนอนเปล

จึงได้แต่ออกปากฝากเพื่อนที่จะกลับเซกา

 

ว่าเพื่อนเอ๋ย

จงไปบอกยอดรักของฉันที

ว่าฉันสบายดี แต่ติดภาระปกป้องชาติ

ด้วยแนวรบด้านปัตตานี ยังไม่เปลี่ยนแปลง

 

จงนำจดหมายของฉันไปให้เขาให้จงได้

บอกเขาว่า ลายมือของฉันอาจอ่านยาก

เพราะกำแต่ปืนผาหน้าไม้

แต่จงอย่าบอกว่า

ฉันเขียนด้วยมือซ้าย

เพราะเสียแขนข้างขวาไปแล้ว