โดย ประกาย ปรัชญา [email protected]

ข้าพเจ้ายังชีพมายาวนาน, ด้วยการเขียนบทกวี
ทุกชิ้นหักภาษี  ณ ที่จ่าย
ทุกเล่มถูกแบ่งค่าลิขสิทธิ์ (เล่มต่อไปอาจคิดเสียดาย)
ยินดีละลายในสายธารงบประมาณแห่งรัฐ
นับวันข้าพเจ้าซึมเศร้า ยังเขียนบทกวียามเช้าเพื่อยังชีพ
นับวันเพื่อนร่วมชาติตัวลีบ ตีนถีบและปากกัด
คับแค้นเคืองเข็ญเห็นชัดชัด
นับวันแสนอึดอัดรัฏฐาธิปัตย์คนดี
ประชากรป่วยด้วยโรคซึมเศร้านับล้าน
ฆ่าตัวตายอย่างน่าสงสารเฉลี่ยวันละสิบสี่
โจรจำเป็นเงอะงะปล้นร้านทองที – ธนาคารที
จนมุมหนี้ ยังจมบาทาประชาทัณฑ์
ใจข้าพเจ้าปวดปร่า ตาเพื่อนร่วมชาติปริบปริบ
รับรู้เที่ยวบินแพงลิบ – ทริปหฤหรรษ์
ฟังแล้วเครียดลงกระเพาะต้องกัดฟัน
เที่ยวบินนั้นเห็นตำตา… ส่วนหนึ่งของค่าบทกวี

เรียน บรรณาธิการ
ข้าพเจ้าออกนอกบ้านพบเหตุการณ์อกสั่นขวัญหนี
ชายหิวจัดฟัดกับสุนัขหิวโซ หมาโต้ – คนตี
แย่งอะไรที่มีเนื้อติดบางบาง
ข้าพเจ้าตัดสินกาย… ขออดตายพร้อมเพื่อนร่วมชาติ
ฟุบบนฟุตปาธ ล้มฟาดฝาท่อก็ช่าง
ข้าพเจ้าตัดสินใจ… พลีให้ไม่เว้นแม้เศษสตางค์
ประกาศแบบกร่างกร่างอย่างเกรียนเกรียน
ขอแจ้งความจำนง ไม่ประสงค์รับค่าเรื่อง
สมทบทุนซื้อความฟุ้งเฟื่อง ถัดจากลีลาฮาวายเอี้ยน
ปรับเวลามาทำงานยามค่ำ นั่งทำ – นั่งเทียน
แนวบทกวีก็เปลี่ยน เขียนชมรัฏฐาธิปัตย์ตะพึด