จากสิบสาม ตุลา ปีห้าเก้า
จวบจนเข้า ร้อยวัน พระขวัญศรี
ที่ยี่สิบ มกรา ในครานี้
ประชาชี ยังโศก มิโยกคลาย
พระมหา ภูมิพล อดุลยเดช
พระเสด็จ จากไป ชวนใจหาย
ยังจำถึง วันพระองค์ ทรงวางวาย
ใจสลาย เสียงสะอื้น ทั่วผืนไทย
เหมือนค้อนทุบ กลางหัว ตัวสะท้าน
มืดบอดด้าน ไม่รู้สึก จะนึกไหน
ตัวนั้นชา ใจนั้นเยือก เกลือกอาลัย
น้ำตาไหล หลั่งริน สิ้นนำพา
เมื่อรู้สึก สำนึกได้ ว่าใช่แล้ว
พระขวัญแก้ว จากไปจริง ทิ้งกังขา
ต้องทำใจ ให้นิ่ง ทิ้งน้ำตา
แล้วหยัดหน้า อยู่ได้ ใช่ดับตาม
แม้พระองค์ ไม่อยู่ ตามรู้เห็น
แต่ที่เป็น มรดก ปรกสยาม
คือพระปะ-ณิธาน ให้สานตาม
ดำรงความ อมตะ ไม่ละเลย
ทั้งคำสอน ทั้งดำรัส ที่ตรัสไว้
ทั้งที่ได้ ทำให้เห็น เป็นเฉลย
ว่าคิดดี ทำดี จึงเสบย
ไม่ละเลย ศีลธรรม ประจำใจ
เพียงแต่เรา ไม่แค่ แต่ว่ารัก
ให้ตระหนัก รู้ทำ นำนิสัย
ให้รู้รักสามัคคี มีวินัย
ให้เข้าใจ เข้าถึง พัฒนา

 

จากวันนั้น ร้อยวัน มาวันนี้
พอจะมี สติได้ ไม่หนักหนา
เปลี่ยนทุกข์เข็ญ เป็นพลัง อย่างศรัทธา
แล้วตั้งหน้า เดินตามพ่อ ขอทำดี
ขอพระองค์ ทรงทราบ กราบพระบาท
จะเป็นข้า รองบาท พระโฉมศรี
ด้วยใจค้อม น้อมนำ แต่ความดี
สนองที่ พระองค์ ทรงเมตตา
จากร้อยวัน ต่อไป ไม่สิ้นสุด
จะไม่หยุด ตั้งมั่น หมั่นอาสา
สร้างประโยชน์ แก่ชาติ ไม่คลาดคลา
แทนบุญคุณ พสุธา ประเทศไทย
ที่ได้ให้ เราเกิด กำเนิดชัด
แทนคุณพระ มหากษัตริย์ ทุกรัชสมัย
แทนคุณของ ในหลวง ของปวงไทย
ที่ทรงได้ ประทาน มานานปี

 

จะร้อยวัน พันทวี หมื่นปีไหน
ยังซึ่งความ อาลัย พระโฉมศรี
อีกมั่นคง จงรัก และภักดี
พระภูมี ยังสถิต นิจนิรันดร์