ในโลกของโดราเอม่อนอาจจะดำรงอยู่ในโลกแห่งปัจจุบันกับโลกแห่งอดีตหรือโลกแห่งอนาคต แต่ในโลกของสังคมไทยปัจจุบันเราต่างดำรงอยู่ในโลกที่ซ้อนทับ

​เป็นโลกที่ถนนราชดำเนินยังอยู่ เป็นโลกที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ มีทั้งที่ท่าพระจันทร์และที่รังสิต

​บางคนก็สอนหนังสืออยู่ท่าพระจันทร์ บ้างก็สอนที่รังสิต

​แต่ในโลกเดียวกันนี้แต่ละคนก็รับรู้ข่าวสารบนพื้นที่แห่งข่าวสารที่แตกต่างกัน มีคนจำนวนหนึ่งเคยชินอยู่กับข่าวสารจากโทรทัศน์ จากหนังสือพิมพ์

​มีคนจำนวนหนึ่งใช้เวลาอยู่กับโทรทัศน์และหนังสือพิมพ์น้อยลงหรือแทบไม่ได้สัมพันธ์และสัมผัส ตรงกันข้าม โลกของพวกเขาอยู่กับสื่ออย่างใหม่

​เป็นสื่ออย่างที่เรียกว่าออนไลน์ เป็นสื่ออย่างที่เรียกว่าอินเตอร์เน็ต

​โลกกลุ่มหนึ่งอยู่กับสื่อเก่า โลกของอีกกลุ่มหนึ่งอยู่กับสื่อใหม่

 

ก่อนรัฐประหารเมื่อเดือนพฤษภาคม 2557 ความแตกต่างระหว่าง 2 โลกนี้อาจไม่มากนัก แม้ว่าจะเริ่มอึดอัดและคับข้องจากรัฐประหารเมื่อเดือนกันยายน 2549 มา

​แต่ภายหลังรัฐประหารเมื่อเดือนพฤษภาคม 2557 โลก 2 โลกนี้เริ่มถ่างห่างและบังเกิด”ช่องว่าง”ขึ้น

​ภายในช่องว่างนั้นมีแต่”เสียงแห่งความเงียบ”ดำรงอยู่

​การปฏิสัมพันธ์ดำเนินไปในแบบต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างรับรู้และสะสมไปตามความเคยชินของตน

​เมื่อมีความจำเป็นต้องมาสื่อสารในสิ่งเดียวกันอย่างเช่นผ่านสิ่งที่เรียกว่า “รัฐธรรมนูญ” ผ่านสิ่งที่เรียกว่า “เลือกตั้ง” อาการช็อกจึงบังเกิดอย่างน่าตกใจ

​คนจำนวนหนึ่งมีความสุขอยู่กับ”รัฐธรรมนูญ” คนจำนวนหนึ่งไม่มีความสุขอยู่กับ”รัฐธรรมนูญ”

​น่าเศร้าที่”การเลือกตั้ง”ยิ่งทำให้ช่องว่างยิ่งถ่างห่างออกไป

 

ความขัดแย้งอันเกิดขึ้นนับแต่การเลือกตั้งเมื่อเดือนมีนาคม 2562 ยิ่งวันยิ่งปรากฏขึ้นจำนวนมากมาย

​โดยที่ไม่อาจแก้ไขหรือปรองดองสมานฉันท์กันได้

​คล้ายกับจะเป็นปัญหาระหว่างคนรุ่นเก่ากับคนรุ่นใหม่ แต่มิได้จำกัดแต่เพียงอายุเท่านั้น หากที่สำคัญเป็นอย่างมากคือความแตกต่างในทางความคิด

​ต่างฝ่ายต่างมีโลกของตนเองดำรงอยู่ภายในโลกเดียวกัน