ต่อมาศาลรัฐธรรมนูญวินิจฉัยด้วยมติ 7:1 เห็นว่า พฤติกรรมที่นายสิระแสดงต่อตำรวจและนายกเทศมนตรีตำบลกระรนยังฟังไม่ได้ว่าเป็นการแทรกแซงการทำงานของเจ้าหน้าที่ตามมาตรา 185 (1) โดยศาลรัฐธรรมนูญยังวินิจฉัยต่อไปว่า “หากบุคคลใดเห็นว่าพฤติกรรมดังกล่าวไม่เหมาะสมก็สามารถดำเนินการได้ตามกฎหมายว่าด้วยมาตรฐานทางจริยธรรมของ ส.ส.”

จากคำวินิจฉัยของศาลรัฐธรรมนูญจึงยืนยันว่า นายสิระได้ไปแสดงความกร่างกับตำรวจและนายกเทศมนตรีตำบลกระรนจริง แต่พฤติกรรมดังกล่าวไม่เข้าข่ายต้องห้ามตามรัฐธรรมนูญมาตรา 185 (1) อันเป็นความเห็นของศาลรัฐธรรมนูญ ที่สำคัญคือมีศาลท่านหนึ่งเห็นว่าเป็นพฤติกรรมที่ต้องห้ามมติจึงออกมาเป็น 7:1

ส่วนความผิดฐานปฏิบัติหน้าที่โดยไม่ชอบยิ่งไม่มีประเด็น เพราะพวกผมไม่ได้มีหน้าที่ที่ต้องปฏิบัติ สิ่งที่พวกผมทำเป็นการใช้สิทธิตามรัฐธรรมนูญ จึงไม่เข้าองค์ประกอบตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 157 ส่วนข้อเท็จจริงที่ผมยื่นต่อประธานสภาที่เป็นความจริง จึงไม่เป็นการนำความเท็จไปแจ้งต่อประธานตามที่นายสิระหาเรื่องไปแจ้งความ ตามนัยคำพิพากษาฎีกาที่ 5236/2549 ที่แนบมา

ที่ผมต้องออกมาแสดงความเห็นไม่ได้กลัวการถูกแจ้งความ แค่ไม่ต้องการให้ใครก็ตามใช้กฎหมายและเจ้าหน้าที่รัฐเป็นเครื่องมือกลั่นแกล้งบุคคลอื่น เพราะทรัพยากรของรัฐควรจะมีไว้เพื่อปกป้องความยุติธรรมให้กับสุจริตชนมากกว่าจะถูกใช้เป็นเครื่องมือทางการเมืองเหมือนที่เผด็จการ คสช. ชอบทำกับประชาชน