กวีกระวาด | อัลวี วาโญ (วรรณกรรมนกกระดาษ)

ใครบางคนถูกเรียกว่าวีรบุรุษ (ขณะฉันยังเป็นแขกในบ้านตัวเอง)

 

1.

[อับดุลเราะห์มานเขียนบทกวีนี้เป็นภาษามลายูอักษรยาวี]

“หลายสิบปีผ่านไป

ประชาธิปไตยไม่เคยมีจริงในบ้านของฉัน

บรรพบุรุษของเราบางคนเป็นวีรบุรุษของพวกคุณ

คนที่โบกธงไตรรงค์แล้วกลายเป็นศพในวันที่ 14 ตุลา

ธงที่จารึกชื่อว่าประชาธิปไตย

คล้ายจะมีคนเห็น ‘สมเด็จ วิรุฬหผล’ คือหนึ่งในนั้น

ก่อนร่างของเขาถูกหย่อนลงในกุโบร์

บนหน้าผากปรากฏรอยริ้วเป็นสีแดง-ขาว-น้ำเงิน

แต่ไม่ใช่สำหรับหะยีสุหลง

ชายผู้ไม่มีหลุมศพเป็นของตัวเอง

ธงที่เขาลุกขึ้นโบกในอีกไม่กี่ปีต่อมาถูกตีตราเป็นกบฏ

ร่างของเขาเลยจมหายไปในก้นทะเลที่ไหนสักแห่ง

ไม่มีใครทันสังเกตสีของธงผืนนั้น

เป็นแดง-ขาว-น้ำเงินผืนเดิม

เพิ่มเติมคืออักษรยาวีบนด้ามธง

คำว่ากบฏจึงปรากฏกลางหน้าผาก

 

ประชาธิปไตยไม่เคยมีจริงในบ้านของฉัน

ดินแดนที่บรรพบุรุษของฉันอยู่มาก่อนจะกลายเป็นสยามประเทศ

ดินแดนที่พวกคุณตราหน้าว่าฉันคือพวกอพยพ

พวกเรากลายเป็นแขกในบ้านของตัวเอง

คุณเพิ่งนึกเรื่องนั้นขึ้นได้เมื่อไม่กี่ปีก่อนตอนที่ฉันขึ้นเวทีชุมนุม

ตอนที่ฉันเล่าเรื่องเกี่ยวกับ ‘ท็อปบู๊ตทมิฬ’

ตอนคุณได้ดูหนังเรื่อง ‘ปิตุภูมิ พรมแดนแห่งรัก’

หนังต้องห้ามที่เล่าเรื่องพวกเราทว่าทุกคนที่นี่ยังไม่ได้ดู

และตอนที่ใครคนหนึ่งพูดเรื่อง 85 ศพที่ตากใบ

คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถึงวันนี้ยังไม่ได้รับความเป็นธรรม

 

คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกไม่กี่ปีจะครบรอบสองทศวรรษพอดี

คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลายศพในวันนั้นถูกหลอกจากที่อื่น

คุณไม่สนใจด้วยซ้ำจนกระทั่งเมื่อหลายปีก่อน

คุณเพิ่งสนใจตอนที่คุณรู้รสการถูกกดขี่

คุณเพิ่งนึกได้และพร้อมจะลืมภายในไม่กี่วินาที

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อฉันพูดเป็นภาษามลายูและเขียนเป็นอักษรยาวี

และทันทีที่ฉันทำแบบนั้น

พวกฉันกลายเป็นแขกในบ้านของตัวเอง

และหะยีสุหลงคนต่อไป”

 

2.

“หลายสิบปีผ่านไป

ใครบางคนกลายเป็นวีรบุรุษ

ขณะฉันยังเป็นแขกในบ้านตัวเอง

แต่พวกเราล้วนเป็นเหมือนที่ ‘สมเด็จ วิรุฬหผล’ เป็น

คืออยากให้ประเทศนี้เป็นประชาธิปไตยจริงๆ เสียที”

[อับดุลเราะห์มานเขียนสเตตัสนี้บนเฟซบุ๊ก

เป็นภาษาไทยด้วยฟอนต์อังสนานิว] •

 

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022