ไพบูลย์ วงษ์เทศ

 

หัวลำโพง

 

หัวลำโพงวัวลำพองคะนองหนอ

ปลูกต้นรักสักสองกอไม่ปริบ่น

ครั้งยังหนุ่มมารับสาวด้วยคราวซน

เดินข้ามเกาะกลางถนนบุร่ำบุราณ

เช้าๆ ส่งเย็นเริงร่ารีบมารับ

เหลือรำงับวัยคะนองกับของหวาน

นานนับปีนับเดือนเหมือนไม่นาน

เหมือนจะร่านแต่ไม่ร่านป๊อปปี้ลัฟว์

เกือบเสียผู้เสียคนเมื่อหม่นหมอง

คบซ้อนสองขมองกลุ้มกุมขมับ

เปล่งประกายพรายพราววาววะวับ

เขม็งเกลียวเกี่ยวขยับประกับปะกน

ประกาศกร้าวแก้วร้าวแปดเก้าเลี้ยว

ทางคดเคี้ยวเลือกเองบรรเลงหล่น

ดื่มเมรัยเมาพับพ่ายกับตน

ดิ้นทุรนด้นดั้นประจัญบาน

เป็นเพลานับปีไม่ปีติ

บ้างด่าสิบ้างส่งใจสงสาร

บ้างว่าสืบสายดันส่อสันดาน

บ้างประจานโง่เขลาเสือกเมาเอง

อันสุรากาแกแปลว่าเหล้า

แมวหัวเน่าเขาก็สวดว่าอวดเก่ง

ไม่อดเปรี้ยวกินหวานร่านบรรเลง

คุยโขมงโฉงเฉงเกือบเฉาตาย

จึงเมื่อผ่านวัวลำพองขมองขมิบ

หัวเราะร่วนแลตะลิบเหลือหนีบหน่าย

หัวลำโพงวัวลำพองบ่าวฟ้องนาย

เสียเชิงชายก็เพราะยั่ววัวลำพอง! •