กวีกระวาด/บรรจง บุรินประโคน

เถิด, ท่านผู้นำ

 

ไม่มีใครได้ยินเสียงผีเสื้อกระพือปีก

เช่นเดียวกับไม่มีใครเคยได้กลิ่นซากศพของฝูงมด

พรานชราผู้หิวโหย รำพึงรำพัน

ด้วยความรู้และประสบการณ์ล้นเหลือ

ทว่า…ตะแกก็ยังตกเป็นเหยื่อความหิว

“ประเทศเราไม่เคยมีสงคราม ใครๆ ก็รู้

ท่านผู้นำเรารักความสงบ ใครๆ ก็เห็น

ท่านรักประชาชน แต่อาจน้อยกว่าที่ประชาชนเอ็นดูท่าน”

 

เมื่อความลวงยังคงทอดร่างอยู่ทุกหัวระแหง

ความจริงเพียงเงาหลังฉากแสงแดดร้อนเร่า

พรานเฒ่าเอื้อนเอ่ย

“ขอลมหายใจสุดท้ายของข้านี้เป็นอุทาหรณ์

เถิด, ท่านผู้นำ”