กวีกระวาด/ธัญญา ธัญญามาศ

เงา

 

กลัวเงาชั่วความชั่วจนหัวซุก                       เหมือนกลัวทุกข์หนีทุกข์ที่รุกเร่ง

แต่ทีทำความชั่วไม่กลัวเกรง!                     พอบานเบ่งความชั่วกลับกลัวเงา

ที่กลัวบาปชีวิตตามติดค้าง                         กลัวรูปร่างความผิดหลอนติดเฝ้า

ทั้งที่ตามมาตั้งแต่ยังเยาว์                           เป็นทางเทาทอดทิศตามติดตัว

มองกระจกใสใสเห็นใบหน้า                     ทั้งหน้าตาเห็นหมดเท้าจรดหัว

บางครั้งมันหลอกตาจนน่ากลัว                  เหมือนความชั่วหลอกตาให้น่าทำ

ที่ทำความชั่วร้ายหลายชีวิต                        เงาความผิดเรียงก้าวทุกเท้าย่ำ

เหมือนมันย้อนหลอนหลอกตามตอกตำ      พฤติกรรมซ่อนเร้นที่เป็นมี

ที่ทำชั่วหลายชั่วไม่กลัวบาป                       แต่รอยคราบความชั่วเหมือนกลัวผี

มองเหมือนคนตามมาคอยราวี                   กลับวิ่งหนีตื่นตระหนกจนงกงัน

เกลียดเงาหลอนซ่อนกลที่วนวก                 เกลียดท่าทางในกระจกที่ผกผัน

กลัวแม้เงาเคลื่อนไหวที่ไล่ทัน                    เกลียดกลัวมันที่เฝ้าหลอนเช้าเย็น

 

ที่ทำคุณความดีให้ชีวิต                                เงาก็ติดตามเฝ้าให้เราเห็น

ปรากฏคุณความดีชี้ประเด็น                      คอยตามเป็นภาพชีวิตตามติดตัว

ที่ทำความชั่วร้ายมีลายบาป                        ย่อมเห็นภาพตามเฝ้าเป็นเงาหัว

ภาพที่ไล่หลอนตาอย่างน่ากลัว                   เป็นเงาชั่วติดตามไปจนตาย