ระหว่างปรากฎการณ์ “ไม่เป็นรอง”ของ พี่โอม ค็อคเทล กับ ปรากฏการณ์”ก้าวให้ไกลกว่าเดิม”ของ พี่เสก โลโซ มีทั้งเหมือน มีทั้งความต่าง

ต่างตรงที่”ไม่เป็นรอง”สะท้อนแรงดาลใจในเรื่องความรัก แรงพิสวาสเชิง”ปัจเจก”อย่างเด่นชัด มีเป้าหมาย มีความต้องการที่แน่นอนดำรงอยู่

เพียงแต่ในห้วงแห่งการเคลื่อนไหวหาเสียงบรรดา”กองเชียร์”ของพรรคก้าวไกลได้นำไปประกอบส่วนเป็นส่วนหนึ่งอันสะท้อนการเคลื่อนไหวของพรรคก้าวไกล

ไม่ว่าจะเป็นภาพของ พี่ทิม พิธา ไม่ว่าจะเป็นภาพของ พี่ไหม ศิริกัญญา และบังเอิญอีกเหมือนกันที่สอดรับกับ”ความรู้สึก”ของสังคม

กล่าวสำหรับกรณีของ”ก้าวให้ไกลกว่าเดิม”แรงดาลใจของ พี่เสก โลโซ มีความแจ่มชัดจากชะตากรรมของพรรคก้าวไกลที่ถูกปัดปฏิเสธความรัก เยื่อใยและความผูกพัน

ความรู้สึกของ”ก้าวไกล”จึงสอดสวมกับความรู้สึกของ พี่เสก โลโซ อย่างเด่นชัด

มอง”ส่วนตัว”ก็ได้ มอง”การเมือง”ก็ได้

 

ไม่ว่าจะอธิบายถึงกำเนิดแห่งศิลปะด้วยทฤษฎีของใคร เป็นทฤษฎีของ ศิลป พีระศรี เป็น ทฤษฎีของ วิทย์ ศิวศริยานนท์ เป็นทฤษฎีของ บรรจง บรรเจิดศิลป์

ล้วนยอมรับตรงกันว่า มาจาก”อารมณ์”ของ”ศิลปิน” ไม่ว่าจะเป็นบทกวี ไม่ว่าจะเป็นบทเพลง ไม่ว่าจะเป็นจิตรกรรม

ขณะเดียวกัน ก็เป็นอารมณ์ที่สัมพันธ์กับ”การดำรงอยู่”

นี่เป็นเรื่องของศิลปะ นี่เป็นเรื่องของวัฒนธรรมอันสัมพันธ์อยู่กับเศรษฐกิจ สังคมและการเมือง และกำลังรุกคืบเข้าไปมีบทบาทต่อสังคมอย่างลึกซึ้งเป็นลำดับ

กรณีของ”ไม่เป็นรอง”อาจเป็นการเลือกสรรมาจากบทสรุปของ”กองเชียร์”พรรคก้าวไกล กรณีของ”ก้าวให้ไกลกว่าเดิม”สร้างจุดบันดาลใจให้บรรดา”ด้อม”พรรคกองไกลโดยตรง

ทั้งหมดนี้สะท้อนบทบาท”วัฒนธรรม”ต่อ”การเมือง”

 

จากกรณีของ”ไม่เป็นรอง”มายังกรณีของ”ก้าวให้ไกลกว่าเดิม”จึงไม่เพียงแต่แสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์อันแนบแน่นระหว่างศิลปะกับการเมือง

หากแต่ยังเป็นรูปธรรมการรุกคืบของ”รูป”แห่ง”จิตสำนึก”

เป็นจิตสำนึกที่ตระหนักว่าการเมืองคือชีพจรแห่งชีวิต ส่งผลสะเทือนอย่างลึกซึ้งต่อสังคม มีผลในทาง”ความคิด” ส่งแรงสะเทือนในทาง”การเมือง”

ไม่ว่าจะมองผ่านบทบาทของ เสนีย์ เสาวพงศ์ ไม่ว่าจะมองผ่านบทบาทของ พี่โอม ค็อคเทล หรือบทบาท พี่เสก โลโซ