ต้องยอมรับว่า ในพื้นที่การต่อสู้เพื่อช่วงชิงตำแหน่ง”ประธานสภา”แม้ในที่สุดตำแหน่งนี้จะตกเป็นของ นายวันมูหะมัดนอร์ มะทา จากพรรคประชาชาติ

แต่ก็ต้องยอมรับว่าในชัยชนะของ นายวันมูหะมัดนอร์ มะทา ก็เป็นความสำเร็จของพรรคเพื่อไทย

ไม่ว่าจะเป็นการขับเคลื่อนของ นายภูมิธรรม เวชยชัย ไม่ว่าจะเป็นการแสดงบทบาทของ นายสุริยะ จึงรุ่งเรืองกิจ ไม่ว่าจะเป็น การเคลื่อนทัพของ นพ.ชลน่าน ศรีแก้ว

ขณะเดียวกัน ภายในการ”รุก”อย่างต่อเนื่องของทัพอันมาจากพรรคเพื่อไทย การถอยและตั้ง”รับ”ของ นายพิธา ลิ้มเจริญรัตน์ และ นายชัยธวัช ตุลาธน ก็มิได้หนียะย่ายพ่ายจะแจ

ความชอบธรรมในการดำรงตำแหน่ง”ประธานสภา”จึงมิได้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของพรรคเพื่อไทยเพียงด้านเดียว ตรงกัน ข้าม จำเป็นต้องให้พรรคก้าวไกลให้ความาเห็นชอบเดิมพันที่พรรคก้าวไกลได้จาก”การเสียสละ”นั่นคือ หลักประกันที่ตำแหน่ง”ประธานสภา”ยังเป็นของพันธมิตร”ประชาธิปไตย” ไม่ตกไปอยู่ในมือของอำนาจในเครือข่าย”คสช.”

บททดสอบอันยิ่งใหญ่ยังอยู่ที่ตำแหน่ง”นายกรัฐมนตรี”

 

หากมองจากสายตาของ”นักยุทธวิธี”คำว่า”ยืดหยุ่น พลิกแพลง”อาจเป็นเรื่องล่อแหลม อันตรายเหมือนกับเป็น”ดาบสองคม” แต่เป็นความจริงที่ดำรงอยู่ตลอด 2 รายทาง

ไม่ว่าจะเป็นการต่อสู้กับปรปักษ์จาก”ภายนอก” ไม่ว่าจะเป็นการต่อรองกับพันธมิตร”ภายใน”ในการ”รุก”จึงมีการตั้ง”รับ” ในการตั้ง”รับ”จึงมีการ”รุก”

อย่าคิดว่า ผลสำเร็จในตำแหน่ง”ประธานสภา”จะทำให้พรรคเพื่อไทยได้คะแนน อย่าคิดว่า ความพ่ายแพ้ในตำแหน่ง”ประธานสภา”จะทำให้พรรคก้าวไกลเสียคะแนน

เนื่องจากภายใน”รายรับ”ที่พรรคเพื่อไทยได้มาก็แฝงไว้ด้วย”รายจ่าย”อย่างคาดคิดไม่ถึง ขณะเดียวกัน ภายใน”รายจ่าย”ที่พรรคก้าวไกลประสบก็แฝงไว้ด้วย”รายรับ”อันทรงความหมาย

อย่างน้อยต่อตำแหน่ง”นายกรัฐมนตรี”ก็ยิ่งต้องรัดกุม

 

กล่าวสำหรับ”ผู้อาวุโส”จากพรรคเพื่อไทย แต่ละกระบวนท่าที่ใช้ออกมาอาจเป็นเรื่องง่ายดายอย่างยิ่ง ขณะที่”ผู้เยาว์”จ่ากพรรคก้าวไกลยังตื่นตา ตื่นใจ แต่ในความตื่นตา ตื่นใจก็มากด้วยประสบการณ์ บทเรียน

เป็นประสบการณ์ที่”ผู้เยาว์”จะต้องเข้าใจ ต้องเรียรู้ เป็นประสบการณ์ที่”ผู้อาวุโส”มิอาจเหิมเกริม มั่นอกมั่นใจ

เพราะทุกกระบวนการต่อสู้มีทั้ง”รายรับ”และ”รายจ่าย”