การปล่อยตัวเลขนิวโหวเตอร์ที่เพิ่มขึ้นปีละ 700,000 คน ภายหลังการเลือกตั้งเมื่อเดือนมีนาคม 2562 ก่อให้เกิดอาการ”ช็อค”ในทาง การเมืองขึ้นโดยอัตโนมัติ

หากนับจากปี 2563 เรื่อยมาจนถึงปี 2566 ก็จะมีจำนวนมากถึง 2,100,000 คนโดยพื้นฐาน

คนเหล่านี้มีแนวโน้มที่จะ”เลือก”พรรคการเมืองใด

อาจมีบางส่วนเลือกพรรคพลังประชารัฐ อาจมีบางส่วนโน้มเอียงไปทางพรรคภูมิใจไทย อาจมีบางส่วนโน้มเอียงไปทางพรรคประชาธิปัตย์

จำนวนหนึ่งก็ประทับใจฝังใจอยู่กับบทบาทของพรรครวมพลังประชาชาติไทยที่ย่นมาเหลือเพียงพรรครวมพลัง และจำนวนหนึ่งแน่วแน่อยู่กับพรรคไทยภักดี

ถามว่านิวโหวตเตอร์กว่า 2 ล้านคนนี้จะให้ความเชื่อมั่นกับใครระหว่าง พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา กับ พล.อ.ประวิตร วงษ์สุ วรรณ หรือ พล.อ.อนุพงษ์ เผ่าจินดา

หากได้ยินเสียงนกหวีดจาก นายสุเทพ เทือกสุบรรณ พวกเขาพร้อมสวมรองเท้าผ้าใบออกเดินหรือไม่

คำถามนี้ไม่น่าจะแว่วจาก นายพิธา ลิ้มเจริญรัตน์

 

ทุกพรรคการเมืองล้วนยืนยันในความพยายามที่จะเดินหน้าเข้าหาและสร้างคะแนนและความนิยมกับคนรุ่นใหม่โดยเฉพาะที่เรียกกันว่า”นิวโหวตเตอร์”

ไม่ว่าจะเป็นพรรคภูมิใจไทยที่ได้”น้องเพลง”เป็นปาร์ตี้ลิสต์ ไม่ว่าจะเป็น เมธี ลาบานูน ที่พรรคประชาธิปัตย์

รวมทั้ง ฟีล์ม รัฐภูมิ ที่ออกโรงกับพรรคพลังประชารัฐ

คำถามอยู่ที่ว่าพรรคก้าวไกลยังสามารถรักษาเอกลักษณ์และท่วงทำนองอย่างที่พรรคอนาคตใหม่เคยประสบความสำเร็จไว้ได้หรือไม่

ความหงุดหงิดในแบบที่ นายปิยบุตร แสงกนกกุล แสดงต่อจังหวะก้าวของพรรคก้าวไกลในยุค นายพิธา ลิ้มเจริญรัตน์ จึงได้รับความสนใจเป็นอย่างสูง

ถึงกับมีผู้นำไปถามตรงกับ นายธนาธร จึงรุ่งเรืองกิจ

 

อาจเพราะการนำเสนอข้อมูล”นิวโหวตเตอร์”ในการเลือกตั้งครั้งหน้ามีอยู่ไม่ต่ำกว่า 2 ล้านนั่นเองก่อให้เกิดคำถามกับทุกพรรคการเมืองโดยอัตโนมัติ

ใครจะสามารถยึดกุม”หัวใจ”ของ”คนรุ่นใหม่”ไว้ได้

ไม่ว่าจะมองไปยังพรรคพลังประชารัฐ พรรคภูมิใจไทย พรรค ประชาธิปัตย์ หรือแม้กระทั่งพรรครวมไทยสร้างชาติของ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา

พรรคเหล่านี้จะเบียดขับสถานะเดิมของพรรคก้าวไกลหรือไม่