หากเทียบกับปะทุอารมณ์อันเริ่มต้นด้วยเสียงสบถและตามมาด้วยวลีที่ว่า “ซังกะบ๊วย”ซึ่งดังมาจากทำเนียบรัฐบาล คำพูดเรียบๆ

ระหว่างเดินสายพบประชาชนที่ลำปาง

“อยากทำอะไรก็เอาที่สบายใจ เอาให้เต็มที่”

ไม่เพียงแต่จะแตกต่างด้วย “เนื้อหา” หากยังแตกต่างเป็นอย่างมากในเรื่องของ “อารมณ์”

อย่าได้แปลกใจไปเลย เพราะเสียงสบถอันดังออกมาจาก “ทำเนียบรัฐบาล”เป็นเสียง ของชายชาติทหาร ขณะที่เสียงซึ่งดังระหว่างเดินไปบนท้องถนนของลำปางเป็นเสียงของ “นักการเมือง”

คนหนึ่งต้องการความไว้วางใจจาก “ชาวบ้าน” คนหนึ่งไม่ต้องการความไว้วางใจจาก “ชาวบ้าน”

ฐานที่มาแตกต่างกัน การแสดงออกก็ต่างกัน

 

คุณหญิงสุดารัตน์ เกยุราพันธ์ เป็นนักการเมืองอย่างแน่นอน ทั้งยังเป็นนักการเมืองสตรี

เส้นทางการเมืองนับแต่เดือนมีนาคม 2535 ยาวนาน

ยาวนานพอๆกับที่ได้ประสบสถานการณ์เมื่อเดือนพฤษภาคม 2535 ที่ต้องต่อสู้กับอำนาจรัฐประหารผ่านพรรคสามัคคีธรรมและพันธมิตร

ยาวนานพอๆกับที่ได้ประสบสถานการณ์การล้อมปราบอย่าง เข้มข้นเมื่อเดือนเมษายน พฤษภาคม 2553

บาดเจ็บร่วม 2,000 ล้มตายร่วม 100

เห็นการขึ้นมามีอำนาจของ พล.อ.สุจินดา คราประยูร เห็นการทำรัฐประหารของ พล.อ.สนธิ บุญยรัตกลิน เห็นการทำรัฐประ หารของ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา

รู้ว่าเมื่อเผชิญกับ “อำนาจแข็ง” จากกระบวนการ “รัฐประหาร” จักต้องทำอย่างไรจึงจะต่อกรได้

“อยากทำอะไรก็เอาที่สบายใจ เอาให้เต็มที่”

 

บทบาทอันสำแดงผ่าน คุณหญิงสุดารัตน์ เกยุราพันธุ์ หากนำไปเทียบกับเสียงสบถอันดังออกมาจากทำเนียบรัฐบาล

เหมือนกับเป็นความอ่อนแอ นุ่มนิ่ม

แต่ที่ไม่ควรมองข้ามพลังแห่งความอ่อนอย่างเด็ดขาด ไม่ว่าจะมองผ่านสายน้ำ ไม่ว่าจะมองผ่านเปลวไฟ อันก่อให้เกิดการแปรเปลี่ยนตามมามหาศาล

เปลวไฟ แลบลิ้นยาว ตลบม้วน