ถ้าตอนนี้ชีวิตมันเล่นตลกกับคุณ และมันดูเหมือนว่าอะไรๆ มันก็ไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง

ชีวิตดำเนินมาครึ่งค่อนทาง ยังไม่เห็นมันจะเป็นชิ้นเป็นอัน

บางคนอาจปล่อยไปตามโชคชะตา ไหลไปเรื่อยๆ ไม่พอใจก็บ่นๆ เบื่อๆ และโทษนั่นโทษนี่ แต่ยังมีอีกหลายคนที่ไม่ยอมให้อะไรมากำหนดชีวิตตัวเอง

เพราะเขาลงมือเปลี่ยนมันด้วยตัวของเขาเอง!

ในช่วงชีวิตประมาณ 30-40 หลายคนกลับมานั่งทบทวนกับตัวเองว่า นี่เรากำลังทำในสิ่งที่เราต้องการจริงๆ ใช่ไหม ฉันรู้จักหลายคนที่ลุกขึ้นมาเปลี่ยนตัวเอง

เพื่อให้มีชีวิตที่ดีขึ้น

 

มีสถาปนิกที่เป็นสามีภรรยากันชื่อ พี่หนุ่ยและน้องปราง เปิดบริษัทรับออกแบบที่ชื่อว่า OpenBox

เขาทั้งสองคนพบรักกันตั้งแต่เริ่มทำงานใหม่ๆ ที่ต่างประเทศ กลับมาแต่งงานและร่วมเปิดบริษัทด้วยกัน ทำงานหามรุ่งหามค่ำ โดยมีบ้านและที่ทำงานเป็นสถานที่เดียวกัน

แต่งงานเข้าหอก็คือห้องที่อยู่หลังห้องประชุม ทำงานเช้ายันดึกอย่างนี้อยู่หลายปี ได้งานมา ได้เงินมา จ่ายค่าพนักงานหมด กำไรคือศูนย์บาท

ทำงานจนท้อ เลยหันมามองหน้ากัน ชวนกันไปขุดดิน ปลูกผักที่บ้านฝ่ายชายที่สกลนคร และบอกกับตัวเองและทุกคนว่า เราจะไปใช้ชีวิตที่พอเพียง

น้องปรางไปขุดดินได้ไม่กี่วัน มือแตกไปหมด นั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น แล้วถามตัวเองใหม่ว่า “นี่หรือคือชีวิตที่เราต้องการ”

มือที่เคยเขียนแบบ สร้างสรรค์งานออกมามากมาย ทำไมวันนี้กลับไม่ได้ทำในสิ่งที่รักและตัวเองถนัดที่สุด

เขาทั้งสองกลับสู่เมืองอีกครั้ง เขารู้ว่าเขาต้องดูแลพ่อแม่ พี่น้อง เขาต้องมีชีวิตที่ดีขึ้น ความสามารถที่เขามีสร้างบ้าน สร้างตึกให้คนได้อยู่อาศัยอย่างมีความสุขได้ สร้างชื่อเสียงให้ประเทศได้

เขากลับมาทำบริษัทใหม่ พร้อมกับหัวใจดวงใหม่ ที่แรงใจฮึกเหิมมากขึ้น มีกำลังใจที่จะทำให้ชีวิตตัวเองสำเร็จ ดูแลพ่อแม่ได้ เป็นคนดีขึ้นได้

เขาได้งานจากบริษัทดังๆ มากมาย ได้ค่าออกแบบหลายสิบล้านบาท ซึ่งในแวดวงสถาปนิกเป็นอันรู้กันว่า ถ้าได้ค่าออกแบบเป็นแสนนี่ก็ถือว่าเยอะแล้ว แต่นี่ได้เป็นสิบล้าน

นั่นหมายความว่าได้งานที่ใหญ่จริงๆ

 

เขาขยับขยายตัวเองออกมาอยู่บ้านที่ดีมากขึ้น ให้สมกับงานออกแบบที่เขาทำอยู่ ให้รู้ว่าเวลาคนที่เขาต้องใช้ชีวิตอยู่ที่ดีๆ แล้วเขารู้สึกอย่างไร ต้องการอะไร ใช้ชีวิตแบบไหน

เพราะก่อนหน้านี้เขามีความเชื่อฝังหัวกันว่า สถาปนิกห้ามมีบ้านสวย เราทำให้คนอื่นอยู่ที่สวยๆ ได้ แต่บ้านเราจะยังไงก็ได้

แต่ฉันรู้เลยว่า ที่อยู่อาศัยมันสำคัญกับเราขนาดไหน ยิ่งเราอยู่ที่ดีๆ เรามีความสุข เราพอใจ ใจของเราก็จะเปิดรับสิ่งดีๆ ที่จะเข้ามา เราจะรู้สึกคู่ควรที่จะได้รับมัน ไม่อายใคร ไม่ดึงตัวเองลงต่ำ ไม่เหยียบย่ำตัวเอง ไม่ดูถูกตัวเอง ฉันตั้งใจทำสิ่งดี ฉันก็ควรแล้วที่ได้ชีวิตดีๆ

เพราะหลายคนเวลามีอะไรดีๆ เข้ามาในชีวิต มักจะปฏิเสธมันเพียงคิดว่า “เราไม่ดีพอ” เรายังดูถูกตัวเอง เรายังบอกว่าเราไม่เหมาะ แล้วใครเขาจะให้อะไรดีๆ กับเรา แต่มันไม่ใช่การหลงตัวเอง หรือเพ้อเว่อร์ๆ ไปวันๆ ของแบบนี้มันคือความรู้สึก ทัศนคติที่มันแข็งแรงอยู่ในใจของเรา

เรารู้ตัวเราดีพอ

 

อีกคนคือเพื่อนที่เชฟอาหารญี่ปุ่น เจ้าของร้านเมรูโตะ ย่านสาทร ติดร้านอาหารญี่ปุ่นที่ดีที่สุด 1 ใน 3 ของประเทศ

เป็นร้านอาหารญี่ปุ่นแบบโอมากาเซะ คือเชฟเป็นคนเสิร์ฟให้คำต่อคำ ไม่ต้องสั่ง เชฟทำให้กินเอง ราคาต่อคอร์สเป็นหมื่น แต่ใช้วัตถุดิบที่สด ใหม่ และคุณภาพเยี่ยม เรียกได้ว่าก่อนตายควรต้องกิน

ฉันเป็นคนที่ชอบกินอาหารญี่ปุ่น โดยเฉพาะแบบโอมากาเซะ พอได้กินแล้ว ทำให้ลืมอาหารญี่ปุ่นที่เคยกินๆ มาโดยหมดสิ้น

ตอนแรกที่ไปร้านเชฟอาร์ม เห็นเขาเป็นเชฟคนไทยก็แอบคิดในใจมันจะดีเหรอ แต่พอได้กินเท่านั้น เชฟญี่ปุ่นมีหงายอะค่ะ

เขาพิถีพิถันในการเลือกวัตถุดิบที่มีตามฤดูกาลนั้นๆ เอามาปรุงรส เอามาทำกรรมวิธีต่างๆ หรือบางอย่างก็ไม่ต้องปรุงอะไรเลย เผื่อให้ได้รสชาติของวัตถุดิบนั้นจริงๆ

ไปแต่ละครั้ง มีของแปลกใหม่ให้กินตลอด ทำให้เราได้ลุ้นและสนุกเวลากิน

เชฟญี่ปุ่นมักจะเพลย์เซฟ หรือยึดติดกับความดั่งเดิม ทำให้ไม่มีการเปลี่ยนแปลงการเสิร์ฟเลย ซึ่งมันก็อาจเป็นการสืบทอดต่อกันมาในแบบของเขา

แต่คนเราก็ไม่จำเป็นต้องเหมือนกัน

 

เชฟอาร์มเป็นพนักงานแบงก์ในระดับสูงมาก่อน ได้เงินเดือนเกินครึ่งล้าน แต่สุดท้ายตัดสินใจออกมาเปิดร้านอาหารญี่ปุ่น

เริ่มจากทำเสาร์ อาทิตย์ก่อน และเปิดร้านในบริเวณบ้านตัวเอง จนได้มาปิดแถวสาทร

เริ่มจากทำทุกอย่างด้วยตัวเอง

แล่ปลาเองตั้งแต่วันแรก จนวันนี้ลูกค้าที่มากินติดต่อขอซื้อแฟรนไชส์มากมาย และมีรายได้ต่อเดือนหลายล้านบาท

เขามีฝันที่อยากจะยกระดับเชฟอาหารญี่ปุ่นที่เป็นคนไทยให้ดีขึ้น

เรื่องของพวกเขามันทำให้ฉันเข้าใจเลยว่า คนเราจะเริ่มต้นใหม่เมื่อไหร่ก็ได้ อะไรที่เราไม่เคยทำ ไม่ใช่ว่าเราทำไม่ได้ อยู่ที่ว่าเราจะเอาจริงกับมันไหม กล้าเอาสักตั้งกับมันไหม

ถามใจตัวเองให้ดี ว่าชีวิตที่เหลือ เราจะเอาอย่างไรกับมันดี!!