-Tokyo-

ฉันไม่ได้มีความกล้าหาญของวัยเยาว์อีกแล้ว

เรี่ยวแรงทั้งหมดถูกมอบให้กับเธอ

ฉันไม่รู้ว่ามันยังคงค้างหรือจางหาย

แต่เรื่องบางเรื่องก็ใช่ว่าจะลืมกันได้ง่ายๆ

ในวันที่ยากกว่านี้ เราทำได้มากกว่านี้

และฉันไม่เคยลืมวินาทีที่เธอปรากฏตัวหน้าสถานีชิบูย่า

 

ห้องพักของเธอเล็กจิ๋ว ต่างกับห้องที่ฉันพักมากมาย แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร เพราะต่อให้อยู่ในพื้นที่โล่งกว้างขนาดไหน ร่างกายของเราก็จะถูกดึงดูดให้แนบชิดติดกันอยู่ดี

กองเกลื่อนไปด้วยหนังสือและแผ่นเสียง

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกระหว่างเราสองคน

แต่ครั้งนี้พิเศษยิ่งขึ้นกว่าครั้งก่อน

เธอมาเพื่อฉัน

เพื่อฉันเท่านั้นจริงๆ

 

เธอเขียนบทกวีสั้นๆ ถึงพระจันทร์คืนนั้นและแววตาของฉัน

ฉันจำไม่ได้แล้วว่าถ้อยคำเหล่านั้นเรียงตัวกันอย่างไร

พยายามขมวดคิ้วหมกมุ่นครุ่นคิด ก็เลือนรางเลื่อนลอยเหมือนไล่จับหมอกเช้า

พระจันทร์กับแววตา

ถ้านี่ไม่เรียกว่าโรแมนติก

โลกนี้ก็คงไม่มีอะไรโรแมนติกอีกแล้ว

 

“บางทีสถานที่ก็เป็นแค่ข้ออ้างของความทรงจำ

เราพยายามบันทึกว่ามันเกิดขึ้นที่ไหน

แต่จริงๆ แล้วมันก็ไม่ได้สลักสำคัญอะไรหรอก

หากจะพูดให้น้ำเน่าเหมือนที่เขาว่ากัน

เรื่องราวที่นั่นมากกว่าที่เราทั้งอยากพูดถึง

รวมทั้งไม่อยากพูดถึง”*

 

-Bangkok-

มีพระจันทร์อยู่แทบทุกฉากทุกตอนที่เราเจอกัน

ยามกลางวันเราต้องซ่อนตัว เก็บงำความลับ

มีแต่กลางคืนใต้แสงดาว ที่เรากล้าหาญพอจะสบตากันตรงๆ

และเห็นแสงสะท้อนวิบวับของความลุ่มหลงและความใคร่เปล่งประกายออกจากดวงตาของแต่ละคน

 

เธอเป็นคนสอนให้ฉันเขียน

ใครๆ ก็เขียนหนังสือได้

จังหวะของการเล่าต่างหากที่สำคัญ, เธอบอก

มันจะเป็นเหมือนการเขียนรูป วางตำแหน่งให้คนอยู่ตรงมุมนั้นมุมนี้ ถักทอรายละเอียดและเติมสีไปพร้อมๆ กับการเปิดเผยเรื่องราว

เธอคือคนที่ทำให้ฉันมีเรื่องที่จะเขียน

หาหนทางเล่าเรื่องจริงที่ถูกปิดบังไว้ภายใต้ถ้อยคำไม่ปะติดปะต่อ

คล้ายจะพูดถึงเรื่องอื่น คนอื่น สถานที่อื่น

แต่มีเธออยู่ในนั้นเสมอ เหมือนรหัสลับที่มีเพียงเราสองคนเข้าใจ

 

ความทรงจำท้ายๆ ที่ฉันมีต่อเธอ คือแสงแดดจัดจ้าบนระเบียงที่ฉันพยายามปลุกชีพต้นประยงค์ในกระถาง

ใบเล็กๆ นั้นแห้งกรอบ และดอกเล็กๆ เหลืองนวลนั้นก็ดูจะสิ้นกลิ่นหอมไปในความร้อน

ฉันทรุดตัวลงนั่ง ร่ำไห้ให้กับประยงค์กระถางนั้นและเรื่องของเรา

 

ฉันกล้าหาญขนาดนั้นได้อย่างไรนะ

มันคือความกล้าหาญแห่งวัย

และความเชื่อมั่นในเยื่อใยบอบบางลวงตา

ที่เราสมัครใจเรียกมันว่าความรัก