[คนเดินทาง

เธอทำให้ฉันแปลกใจอย่างที่สุดเลยล่ะ

รู้ไหมคะ

จดหมายของเธอเหมือนน้ำชะฝุ่นละออง

 

ฉันอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า

จิบรสหวานบางเบาอยู่ฟูฟ่อง

หอมกว่ากาแฟสีน้ำตาลทอง

จนอยากจะปิดห้องร้องตะโกน

 

เธอทำให้ฉันมีความสุขจัง

เหมือนกำลังคว้าเชือกไต่บันไดโหน

จะไปสู่เมฆจ้าบนฟ้าโพ้น

แล้วได้โยนเสียงหัวเราะกระทบกัน

 

ฉันอยากเขียนถึงเธอเป็นกลอนบ้าง

แต่คงเป็นการเขียนอย่างตัวฉัน

ลพบุรีกับเชียงใหม่ถึงไกลกัน

ต้องมีวันที่ฉันได้พบเธอ…

 

เพื่อนจ๋า เพื่อนที่รัก

เธอคือคนที่รู้จักฉันเสมอ

ในชีวิตที่ไม่เคยจะเลิศเลอ

เมื่อมีเธอทุกสิ่งพลันเปลี่ยนผันไป

 

เธอก็ทำให้ฉันนึกคิด

สงสัยกับชีวิตที่ฝันใฝ่

เราจะก้าวสู่ถนนหนทางใด

เราจะไปถึงฝั่งฝันกันจริงหรือ

 

บ้านดอกไม้ในความฝัน

ซึ่งที่เธอกับฉันฝันแสนซื่อ

เราจะกอบโลกไว้ในฝ่ามือ

หรือเราสองต้องเจ็บร้าวทุกคราวไป

 

ฉันก็เป็นเพียงคนช่างฝัน

หลายครั้งมองดวงจันทร์แล้วร้องไห้

เพราะมีมุมลึกลับเหงาจับใจ

บางวันฉันคือดอกไม้ร่วงรายแล้ว…

 

เฮ้อ คิดถึงเธอจัง

อยากได้ไปนั่งฟังเพลงแผ่วแผ่ว

เสียงสายน้ำกระซิบตลิ่งแนว

คงเหมือนแก้วกรุ๋งกริ๋งทิงนองนอย

 

อ้าว! อย่ายิ้มซิ!

ก็ไม่เคยเขียนแบบนี้อยู่กี่บ่อย

ขนาดเขียนโปสการ์ดวาดอีกน้อย

บางวันฉันยังพลอยจบไม่ลง

 

ตัวหนังสือก็เท่าหม้อแกง

แต่เพราะอยากแสดงความรักส่ง

อยากบอกเธอว่าใจฉันน่ะมั่นคง

รู้ไหมฉันแอบหลงเธอด้วยนะ…

 

ฉันหลงอะไรในตัวเธอ

เฮ้อ! คงไม่ใช่เรื่องความสวยสะ

แต่เป็นหนึ่งอารมณ์สภาวะ

ฉันแอบคิดเธออาจจะเหมือนทะเล

 

ยามฉันหลับใหล

ก็เหมือนเธออยู่ใกล้คอยกล่อมเห่

ในสายลมพัดไหวดั่งไกวเปล

คนร่อนเร่ที่น่ารัก (กลับ) ชวนพักใจ

 

เธอเป็นหยั่งนี้ตลอดเลยเหรอ

เป็นเธอที่มีความฝันยิ่งใหญ่

ฟังเรื่องราวเล่ามาเวลาใด

ก็พาใจฉันรอนล้มจมดิ่งตาม

 

…คนดี

สำหรับเรื่องที่เธอมีคำถาม

อดไม่ได้จะเก็บไปคิดตาม

เหล่านั้นก็คือความสงสัยเช่นกัน…

 

เฮ่อ!

สุดท้ายก็ไม่สามารถเขียนถึงเธอแค่สั้นสั้น

ถึงจะยากกับคำกลอนตอนต่อมัน

ทุกทุกคำของฉันก็จากใจ

 

จะเขียนว่าอะไรอีกดี…

อยากบอกว่าวันนี้ที่แอบใฝ่

ฉันยังอยากรู้เห็นความเป็นไป

ของกระท่อมดอกไม้เคยคิดมา…]

 

โอ เพียงบัวคนดี

ขอบคุณที่เขียนจดหมายตั้งหลายหน้า

ขอบคุณกับบทกวีที่เขียนมา

เธออุตส่าห์เขียนหลายแผ่นแสนจับใจ

 

ฉันยังคงตั้งความหวัง

ยังอยากทำห้องสมุดสุดฝันใฝ่

สักวันหนึ่งถ้ามีแรง, ต่อแล้งใด

ฉันจะปลูกดอกไม้ให้ผลิบาน

 

เราจะมีห้องเล็กเล็กรับเด็กน้อย

ผู้มาคอยร่วมเรียนเล่นเขียนอ่าน

จะเอาสิ่งที่ฉันพบประสบการณ์

มาทำเป็นเรื่องนิทานคงจะดีฯ

 

เรามาทำด้วยกันนะ

แล้วฉันจะเฝ้ารอเธออยู่ที่นี่

จะก่อดินทีละก้อนซ้อนธุลี

จนมันมีมวลน้ำหนักจากรักฉัน

 

แล้วจะปลูกต้นดอกไม้สีชมพู

ใกล้ประตูห้องสมุดเป็นจุดมั่น

แทนสัญญาว่าครั้งหนึ่งซึ่งผูกพัน

เธอกับฉันจะเกี่ยวก้อยเป็นสร้อยใจ

 

มานะ มาทำกัน

แม้คำถามเหล่านั้นยังหม่นไหม้

แต่บางทีถ้าเราลองก้าวไป

ก็อาจถึงฟ้าใหม่ได้สักวัน

 

…มานะมาร่วมมือกันปลูกดอกไม้ฯ

 

---

พิเศษ! สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์, ศิลปวัฒนธรรม และเทคโนโลยีชาวบ้าน ลดราคาทันที 40% ตั้งแต่วันนี้ – 30 มิ.ย.63 เท่านั้น! คลิกดูรายละเอียดที่นี่