ขอแสดงความนับถือ

 

บรรณกร กลั่นขจร

ซึ่ง “หมั่น” ในการเขียนไปรษณียบัตรอยู่แล้ว

ดูเหมือนเมื่อมีแรงดาลใจจาก “วันแม่” 12 สิงหาคม

จะเพิ่มความ “หมั่น” ขึ้นอีกเท่าตัว

และส่งผลแห่งความ “หมั่น” นั้นมายัง “มติชนสุดสัปดาห์”

จึงไม่มีทางเลือกอื่น

นอกจากตอบสนอง

เชื่อว่า คงตรงใจผู้อ่านมติชนสุดสัปดาห์

ที่รักแม่…

 

และเพื่อให้ความรักแม่ กว้างขวางไปกว่าเดิม

แนะนำให้อ่าน “วันแม่” ของนิธิ เอียวศรีวงศ์

ที่เห็น “ศิลปิน” ผู้มีชื่อท่านหนึ่ง

ยื่นคำขอแก่โรงเรียนทั้งหลายเนื่องในวันแม่ปีนี้ว่า เลิกเชิญแม่เด็กนักเรียนมานั่งให้ลูกกราบเสียทีเถิด

เพราะเป็นการบีบคั้นความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจของเด็กที่ไม่สามารถนำแม่มาให้กราบต่อหน้าคนอื่นได้ (ด้วยเหตุใดก็ตามที)

เรื่องนี้เป็นข่าว เป็นบทสัมภาษณ์ เป็นความคิดเห็นที่ปรากฏในสื่อทุกชนิดมาก่อนเป็นเวลาหลายปีแล้ว

แต่โรงเรียน (และกระทรวงศึกษาฯ) ก็ไม่ได้หวั่นไหวสะทกสะท้านอะไร

ยังคงดำเนินกิจกรรมดังกล่าวสืบมาจนถึงทุกวันนี้

 

นิธิ เอียวศรีวงศ์ จึงชี้ว่า ปัญหาที่น่าห่วงจริงๆ ในเรื่องการจัดงานวันแม่ของโรงเรียนจึงมีสองประการ

หนึ่งคือ ราชการได้ทำให้โรงเรียนหยุดการเรียนรู้ไปนานแล้ว

แต่เด็กๆ ก็ยังถูกบังคับทั้งทางกฎหมายและวิถีสังคมให้ต้องใช้ชีวิตอยู่ในสถาบันที่ “ตายแล้ว” เป็นเวลานานๆ หลายกรณีเกิน 10 ปี

สอง ซึ่งน่าเป็นห่วงกว่าเสียอีก

หากล้วงลงไปในย่ามภูมิปัญญาไทยปัจจุบัน อาจไม่รู้จักแม่มากไปกว่าที่ปรากฏในพิธีทำขวัญนาค

ทั้งๆ ที่บทบาทของแม่ไทยในสังคมปัจจุบัน ได้แปรเปลี่ยนไปจากแม่ในทำขวัญนาคไกลสุดกู่แล้ว

แต่การ “ทำใจ” เพื่อรองรับความสัมพันธ์ระหว่างแม่-ลูกก็ยังเป็นเรื่องสำนึกบุญคุณและชดใช้ “หนี้บุญคุณ” เหมือนเดิม…

อย่าลืมว่า หากบุญคุณเป็นเหมือนหนี้

มันต้องใช้หมดจนได้ เช่น ห่มผ้าเหลืองให้แม่ได้เกาะชายจีวรแล้ว ก็ถือว่าเลิกแล้วต่อกัน

 

ซึ่งหากเป็นเช่นนั้น ก็น่าเศร้า

นิธิ เอียวศรีวงศ์ จึงเชิญชวนกลับมาคิดใหม่ว่าจะจัดงานวันแม่อย่างไร

เพื่อให้ลูกและแม่ได้อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข – ทั้งสองฝ่าย – ตลอดไป

ร่วมกันทลายกำแพง ไปสู่ความรักแม่ในทัศนะใหม่