ยํ่าค่ำที่ฉันเดินทางมาถึงเมืองยาสึกาทาเคะ (Yatsugatake) จังหวัดยามานาชิ ดินฟ้าอากาศช่างเป็นใจท้องฟ้ากว้างขวางดูสดใส อากาศเย็นชุ่มฉ่ำ ลมพัดผ่านอย่างแผ่วเบา ขุนเขาน้อยใหญ่เต็มไปด้วยสีเขียวห้อมล้อมอยู่รอบตัวฉัน สถานที่แห่งนี้ สงบ เงียบ และมีวิถีการดำเนินชีวิตที่อ่อนนุ่มและเรียบง่าย

–ฉันคอยเธอที่คอนโดมิเนียมนะ อาจจะมายากสักหน่อยเพราะเส้นทางเต็มไปด้วยภูเขาและทางคดเคี้ยว

คุณทาคายามาบอกด้วยความห่วงใยก่อนฉันเดินทางมาถึงญี่ปุ่นล่วงหน้าเล็กน้อย

ฉันกับเพื่อนหวาดหวั่นเกรงจะไปบ้านคุณทาคายามาไม่ตรงตามเวลาด้วยหนทางที่เราเองก็ไม่ชิน แต่ฉันก็ตั้งใจที่จะโทร.ไปหาเธอ ไปถามทางเธอเมื่อใกล้บ้านเธอ คุณทาคายามาเพื่อนรักนักปรุงอาหารออร์แกนิกฝีมือเยี่ยมแห่งญี่ปุ่นของฉัน เธอมีโรงเรียนสอนทำอาหารอยู่ที่สถานีรถไฟชินจูกุ มีบ้านอยู่ในโตเกียวแต่ด้วยความรักในธรรมชาติ ในวิถีที่สงบ เงียบและเรียบง่ายเธอจึงย้ายถิ่นฐานมาพำนักอยู่ที่ยอดเขายาสึกาทาเคะ มาปลูกพืชผักสมุนไพร และจัดกิจกรรมอาหารสมุนไพรเพื่อสุขภาพที่นี่

–ว้าว สวยจังเลยดูสิปลา (Koinobori) น้อยใหญ่โบกสะบัดว่ายกันอยู่ในอากาศหลายร้อยตัวเลยนะ

ฉันเอ่ยขึ้นเมื่อมองผ่านหน้าต่างกระจกรถลงมาด้านล่างของสวนสาธารณะฮานะโนะโมรี ปลาน้อยใหญ่หลากสีเกือบ 500 ตัวว่ายวนอยู่ในอากาศกันอย่างสนุกสนาน

–เราต้องรีบไปนะสุยดา

เพื่อนชาวญี่ปุ่นทุกคนก็ชอบอยู่ในกรอบทำอะไรเป๊ะแบบไม่ขาดตกบกพร่อง

–แหม นิดเดียวเองก็ฉันอยากจะถ่ายรูปนะ จะเป็นไรไป

ใจฉันคิดแต่เรื่องที่จะลงไปดูฝูงปลาใกล้ๆ ด้วยตัวเอง ก่อนจะเอ่ยให้เพื่อนช่วยโทร.หาคุณทาคายามาก่อนเพื่อป้องกันความผิดพลาด

–เธอช่วยโทร.ให้หน่อยนะ เผื่อจะติดต่อยาก หรือมีอะไรเกิดขึ้นเราจะได้วางแผนหรือแก้ปัญหาล่วงหน้าได้

แล้วฉันก็นั่งรอฟังเสียงโทรศัพท์

อ้าว รับอย่างรวดเร็วด้วย

–อะไรนะ?

ด้วยเห็นหน้าเพื่อนทำท่าตกอกตกใจ เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งก่อนตอบฉันกลับมาว่า

–เขาอยู่ที่นี่

เพื่อนฉันตะกุกตะกักตอบ

–จะเป็นไปได้อย่างไร เรานัดเขาที่คอนโดฯ นะ

ฉันถามกลับอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่เพื่อนบอก

–เขาอยู่ที่นี่จริงๆ เขาบอกจะเดินขึ้นเขามาหาเรา เขาเห็นรถเราแล้ว

–เอ๊ะ นั่นใคร

ฉันมองลงไปด้านล่างที่ปลาว่ายอยู่เต็มอากาศแล้วผู้หญิงท้วมร่างเล็กคนหนึ่งใส่เสื้อไหมพรมแขนยาวสีขาวขุ่นคู่กับกางเกงเดินภูเขาและรองเท้าบู๊ต ก็โผล่มาท่ามกลางฝูงปลา ค่อยๆ เดินขึ้นมาที่รถเราช้าๆ

–ว้าว คุณทาคายามานั่นเอง

ฉันรีบกระโดดลงจากรถวิ่งลงไปหาเธอ เรากอดกันกลมอยู่กลางถนนที่มีปลาว่ายวนอยู่ในอากาศอย่างเบิกบาน และเราทั้งคู่ต่างก็เชื่อว่านี่ไม่ใช่ความบังเอิญที่เราต้องมาพบกันที่นี่แบบนี้

 

–นี่คืออาคาสึเมะคุซะ (clover) นะคะ

เธอคนนี้ไม่เคยรอเวลาเมื่อทราบว่าฉันมาเรียนรู้เกี่ยวกับพืชผักสมุนไพรเธอก็เริ่มบทเรียนทันทีเมื่อมาถึงคอนโดฯ ของเธอ

–สมุนไพรตัวนี้ช่วยเรื่องโฮร์โมนผู้หญิง

สมุนไพรที่เธอออกไปเก็บมาจากภูเขาในยาสึกาทาเคะตั้งแต่เช้า ยังคงสดงดงาม เธอหยิบสมุนไพรตัวแรกออกจากตะกร้าใบใหญ่มาอธิบายอย่างมีความสุข น้ำเสียงเธอราบเรียบ ฟังง่ายและสุขุม

สมุนไพรตัวแรกเป็นดอกไม้สีม่วงอ่อนที่มีใบเลี้ยงสีเขียวติดอยู่รอบดอกพองาม ฉันไม่คิดว่าดอกไม้ที่คล้ายดอกบานไม่รู้โรยจะรับประทานได้ แต่คุณทาคายามาอธิบายสรรพคุณจนอยากจะลองชิมเสียเดี๋ยวนั้น

–ทั้งดอกทั้งใบรับประทานได้นะคะ ด้วยการนำไปนึ่งหรือต้มก็ได้ค่ะ ขอให้ผ่านความร้อนก่อนแล้วเราก็เอามาคลุกเกลือรับประทานค่ะ ดอกอาคาสึเมะคุซะ จะมีเยอะในช่วงฤดูใบไม้ร่วงค่ะ พรุ่งนี้ฉันจะเอาไปทำเกลือสมุนไพรค่ะ

คุณทาคายามาเล่าด้วยสายตาที่สดใสและเปี่ยมสุข

–ภาษาดอกไม้ของดอกอาคาสึเมะคุซะคืออะไรรู้ไหมคะ ความหมายของมันเหมาะกับผู้หญิงญี่ปุ่นทุกคนเลยค่ะ และฉันก็คิดว่าเธอคือหญิงญี่ปุ่นคนหนึ่งที่ฉันอยากมอบดอกไม้นี้ให้ค่ะ

—ขยันหมั่นเพียร ตรงไปตรงมา สดใสร่าเริง แค่ 3 คำนี้ค่ะ ฉันมอบให้เธอนะ

ฉันรับช่อดอกไม้สีม่วงอ่อนสดใสช่อเล็กที่คุณทาคายามานำมาใส่ไว้ในกำมือฉัน ฉันยิ้มโดยอัตโนมัติก่อนหัวเราะเบาๆ แล้วขอบคุณในสัมผัสที่อ่อนนุ่ม และความมีน้ำใจของเธอ