กวีกระวาด/สุธีร์ พุ่มกุมาร

โศกนาฏกรรมของใบไม้หลากสี

ปลิดขั้วร่วงหล่นทีละใบ

ลอยลิ่วปลิวไปโปรยหลายที่

ทบท่าวทับดินซากอินทรีย์

ใบไม้หลากสี-วีรกรรม

เปื่อยเน่าเปล่ากลวงร่วงสลด

ย่อยสลายหยิ่งพยศรอเท้าย่ำ

เกรี้ยวกราดกรีดเสียงอยู่ซ้ำซ้ำ

ฝากรอยช้ำช้ำแด่แผ่นดิน

หอยทากทูนเปลือกปล่อยเมือกเหม็น

คายคูถมูตรกระเซ็นเป็นภาพศิลป์

ยื่นหนวดตรวจตราออกหากิน

แหว่งวิ่นพราวพรูพร่างรูพรุน

ใบไม้ใกล้โกร๋นถึงโพ้นยอด

เกรียดกรอดกราวกรู-รูกระสุน

ซ้อนทับซับซ้อนอ่อนละมุน

หากขุ่นมัวแล้วซ่อนแววตา

ส่ายใบเริงใบดื่มไอฝน

ดอกผลเหิมเกริมเกินปรารถนา

หมื่นแสนล้านใบในพงพนา

เห็นเพียงมายา…เพียงบ้าใบ

หอยทากซากเน่าความเขลาขลาด

เป็นเหยื่อเติมหยาดลำต้นใหญ่

ดูดซับซึมซากต่อรากใน

หยั่งลึกลงไปลึกในลึก

หนึ่งใบร่วงไปอีกใบร่วง

ใบไหนหนอหน่วงในรู้สึก

ต้นยังยืนค้ำท้าสำนึก

ผลิผลึกเศษซีกซ่อนปีกไม้…