หนุ่มเมืองจันท์ เขียนในคอลัมน์ฟาสต์ฟู้ดธุรกิจ มติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 2-8 ก.ย. 59 ในตอน ธรรมชาติ ไว้อย่างน่าสนใจ โดยเล่าถึงประสบการณ์ “ความตื่นเต้น” ของพิธีกร ดารา นักร้องที่มีชื่อเสียง รวมถึงการจัดการสิ่งทีเรียกว่า “ความตื่นเต้น” ไว้ด้วย

“ดู๋” บอกว่าพิธีกรระดับ “ลาร์ลี่ คิง” ก็ยังเคยตื่นเต้น

เขาแก้ปัญหาด้วยการบอกคนดูเลยว่าตอนนี้เขาตื่นเต้น

พอบอกไปแล้วก็สบายใจ

ไม่ต้องฟอร์มว่าไม่ตื่นเต้น

พิธีกรระดับ “ดู๋” สัญญา ก็ยังตื่นเต้นครับ

เขาเล่าว่าบางครั้งมือที่ถือสคริปต์สั่น

“ดู๋” ต้องเอามือมาแนบพุง

ให้พุงเป็นโช้กอัพป้องกันการสั่นไหว

มีครั้งหนึ่ง เขาไปงานที่มีคนฟังกว่าพันคน

วันนั้น “ดู๋” ตื่นเต้นมาก

คนเยอะพอสู้ไหว แต่คุณภาพของคนที่นั่งฟังล้วนแต่มีชื่อเสียงและมีความรู้

กลัวพูดแล้วพลาด

พูดแล้วดูไม่ฉลาด

รู้ไหมครับว่า “ดู๋” แก้ปัญหาอย่างไร

เขาให้ทักษะของการแสดงมาช่วย

จินตนาการว่าคนฟังเป็นคนที่ไม่ค่อยรู้อะไร ไม่มีชื่อเสียง

พอรู้สึกแบบนี้ เขาก็ไม่กลัวคนฟังแล้ว

ขึ้นเวทีปั๊บ

“แม่” ก็คือ “แม่”

“พ่อ” ก็คือ “พ่อ”

“ดู๋” ก็กลายเป็น “ดู๋” คนเดิม

ไม่มีอาการตื่นเต้นให้เห็นบนเวที

ผมบอกว่า “โน้ส” อุดม แต้พานิช ก็ตื่นเต้นทุกครั้งที่ขึ้น “เดี่ยวไมโครโฟน”

“เบิร์ด” ธงไชย แมคอินไตย์ ยังเคยให้สัมภาษณ์ว่าทุกครั้งที่ขึ้นเวทีคอนเสิร์ต

เขาก็ยังตื่นเต้น

“พี่เบิร์ดถึงซ้อมหนักมาก” ดู๋บอก

“เบิร์ด” เคยเล่าว่าเหตุผลหนึ่งที่เขาซ้อมหนักก็เพื่อแก้ปัญหาเรื่องนี้

เพราะถ้าเกิดช่วงไหนบนเวที “เบิร์ด” เกิดตื่นเต้นขึ้นมา

การซ้อมหนักจนกล้ามเนื้อจำท่าได้

ระดับ “เพลงมา-ท่าไป” จะช่วยเขาได้

การแสดงจะต่อเนื่อง ไม่เกิดความผิดพลาด

แม้ว่าจะตื่นเต้นแค่ไหนก็ตาม

“ดู๋” ยกคำสอนของ “พี่เลาะห์” ดำรง พุฒตาล อดีตพิธีกรคู่ในรายการ “เจาะใจ” ขึ้นมาตบท้าย

“พี่เลาะห์บอกว่าที่เราตื่นเต้น เพราะเรามีชีวิตอยู่”

คมมากครับ