ครอบครัว

 

เที่ยงคืนกับอีกห้าสิบสามนาที คืนที่พระจันทร์เต็มดวงนวลสวยท่ามกลางความมืด

ช่างต่างกันกับความสว่างจ้าขาวอมเหลือง สภาพแสงในโหมดถนอมสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ ไม่อาจช่วยให้ผมรอดพ้นความมืดทั้งแปดด้าน ที่กำลังจนมุม ยากไร้ความคิดอันสรรค์สร้าง หมดสภาพท่ามกลางค่ำคืนอันมืดมิด

นานพอแล้วกับการนั่งเป็นบื้อของตัวเอง ในค่ำมืดดึกดื่นที่ชวนให้ฝัน เมื่อสมควรแก่เวลา คงต้องกล่าวลาและหน้าที่การงานที่ยังไม่แล้วเสร็จ ด้วยคำว่า “ราตรีสวัสดิ์”

หกโมงเช้ากับอีกยี่สิบสองนาที แม้ไร้เสียงไก่ปลุกให้ตื่น ก็พอจะรู้ได้ว่า ดวงจันทร์ไม่อยู่แล้ว หมดเวลาของค่ำคืนที่นอนฝัน การงานที่ยังไม่แล้วเสร็จปลุกความรับผิดชอบของตัวเองให้ตื่น ให้ลุกขึ้นมาเผชิญกับความเป็นจริง

ที่ต่างไปจากฝันหวานๆ ในยามราตรี

 

เมื่อกิจเสร็จในตอนเช้า อันหมายถึงการล้างหน้าล้างตา แปรงฟันบ้วนปาก ผมจึงกลับไปนั่ง ณ ตำแหน่งเดิมที่หน้าจอคอมพ์ด้วยแสงนวลเหลืองถนอมสายตา พร้อมด้วยกาแฟดำที่เพิ่งหายร้อนไปแล้วหนึ่งแก้ว

การนั่งนึกมโนหาเรื่องหาราว เพื่อให้ได้ในสิ่งที่เขียน ที่บางครั้งบางตอนมันก็ไม่ได้ดั่งใจนัก

ด้วยความที่ไม่ได้เรื่องอยู่บ่อยครั้ง ก็ทำให้เกิดความลังเลสงสัยในตัวเอง แล้วก็อดเสียไม่ได้ ที่แอบตำหนิตัวเองโดยไม่ให้รู้ตัว “ไร้สาระเสียแล้ว”

คงต้องปล่อยให้เปล่าไปก่อนกับภาวะที่ตนยังไม่เป็นที่พึ่งแห่งตนของผม หากแต่โลกยังคงมีเรื่องราวของผู้คนอีกมากให้ได้เล่าทั้งวันยังค่ำอยู่ทุกวี่วัน

“ช่วงนี้หนูไม่ได้ออกไปถ่ายรูปเลยพี่” ข้อความพร้อมภาพถ่ายถูกส่งเข้ามาทางโทรศัพท์มือถือ

น้องสาวคนหนี่งที่ผมรู้จัก จากเมื่อครั้งที่ได้มีโอกาศเดินถ่ายภาพด้วยกัน ในกิจกรรม เวิร์กช็อปการถ่ายภาพ เมื่อราวสองปีที่ผ่านมา น้องส่งภาพคุณแม่ในวัยชราที่เพิ่งหายจากอาการป่วย และเริ่มการฟื้นฟูจนทำให้สุขภาพของร่างกายและจิตใจดีขึ้นตามลำดับ จากการดูแลเอาใจใส่ของเธอที่มีต่อแม่

ด้วยเหตุนี้เธอจึงไม่ค่อยมีเวลาออกไปถ่ายภาพอย่างที่เคยเป็นมา

ผมพิมพ์ตอบกลับไปทันที เมื่อได้อ่านข้อความและได้เห็นถาพถ่ายที่เธอส่งมา

“น้องได้ภาพที่ดีที่สุดในชีวิตแล้วล่ะ มันจะติด เตือนใจไปตลอดชีวิต เมื่อนึกถึงภาพคุณงามความดีที่มีต่อแม่”

ไม่นานนักเธอก็พิมพ์ตอบกลับมา “อ่านแล้วน้ำตาจะไหลเลยพี่”

“ภาพรอยยิ้มของแม่จากการดูแลของลูก เพียงแค่นี้มันก็เกินที่จะบรรยายในความงาม” ผมบอกกับตัวเอง

ถึงตรงนี้ทำให้ผมนึกถึงคำว่า “ครอบครัว” สิ่งที่ครอบคลุมชีวิตผู้คนอยู่ด้วยสายสัมพันธ์ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง มันอาจเป็นความรัก หรือความชิงชัง ด้วยจากครอบครัวหลากหลายรูปแบบแตกต่างกันออกไป

“วันครอบครัว” 14 เมษายน ของทุกปี อีกหนึ่งวันสำคัญที่อยู่ในช่วงวันหยุดยาวของเทศกาลสงการนต์ พี่ๆ น้องๆ หลายคนเดินทางไกล กลับบ้านที่อยู่ต่างจังหวัด เพื่อจะได้อยู่ใกล้ชิดกับคนในครอบครัวที่ห่างกันมานาน ความอบอุ่น ความสนุกสนาน การอโหสิกรรมจากการให้อภัย เมื่อให้อภัยกันได้ เข้าใจกันได้ ครอบครัวจะดีหรือร้าย ผมเชื่อว่าทุกคนรู้คำตอบได้ไม่ยาก

หลายคนเริ่มต้นทำในสิ่งใหม่ให้ดีกว่าเดิม ก็ถือโอกาสในช่วงสงกรานต์นี้ ชำระล้างสิ่งด่างดำในชีวิตให้เจือจาง จนหายไป ถึงตรงนี้แม้ว่าจะไม่มีโอกาสได้สาดน้ำเล่นสงกรานต์ด้วยกัน ผมก็ขออวยพรทุกๆ คนมีชีวิตที่สดชื่น ฉ่ำใจ จากน้ำใจอันดีของผู้คนที่ได้พบเจอ

ท้ายที่สุด ก็ยังคงเป็นห่วง เดินทางใกล้ไกลปลอดภัยกลับมา ผิดอกผิดใจบนเส้นทางการเดินทาง ให้อภัยซึ่งกัน เหมือนตอนเล่นน้ำกันนะครับ

ขอบคุณมากมายครับ •

 

เอกภาพ | พิชัย แก้ววิชิต

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022