เครื่องเคียงข้างจอ/วัชระ แวววุฒินันท์

คิดถึง “พ่อ”

มองบนพื้น ผืนดิน ที่ยืนอยู่

แหงนมองดู บนฟ้า นภาใส

ดูป่าเขา เขียวขจี ที่เรียงราย

มองรอบกาย เห็นสารพัด สัจธรรม

มองดูสาย น้ำไหล ให้ชีวิต

ไหลไปแล้ว ไม่มีสิทธิ์ คิดถลำ

ไม่มีทาง หวนหลัง ยังจุดนำ

มีเพียงความ ทรงจำ ที่โรยรา

เพียงลมโชย พัดมา ก็พาเหน็บ

หนาวจนเจ็บ ถึงใจ ให้โหยหา

แต่เดี๋ยวเดียว ก็พัดผ่าน จากกายา

เหมือนดังว่า จากลับ ไม่กลับคืน

จะลมฟ้า ป่าน้ำ ดินดำนั่น

ล้วนมาจาก “พ่อ” ทั้งนั้น ที่หยิบยื่น

หวังให้เรา ปลดทุกข์ สุขยั่งยืน

อยู่บนผืน ดินไทย ได้ร่มเย็น

ใช้เวลา 70 ปี ที่ครองราชย์

ทรงงานสุด สามารถ ไม่อาจเห็น

ว่ามีใคร เทียมเท่า ที่ทรงเป็น

ไม่วายเว้น ห่วงใย ในประชา

จวบจนถึง วันที่ ธรรมชาติ

ได้ประกาศ ความจริง ตามยถา

เสด็จสู่ สวรรคาลัย ในชั้นฟ้า

สิบสามตุลา ห้าเก้า วันเศร้าซม

และมาถึง วันที่ลม สงบนิ่ง

ไม่ไหวติง น้ำตาไหล พาใจขม

ทุกก้อนดิน แห้งแตก แบกระทม

ต้นไม้ล้ม ป่าร้าง ที่กลางใจ

มองดูฟ้า ครั้งนี้ ทวีเศร้า

ไม่มีพระ องค์เจ้า แล้วใช่ไหม

“พ่อ” จากเรา จริงแท้ แน่ในใจ

พระเพลิงชัย ถวายองค์ พระทรงธรรม

ไม่มี “พ่อ” ต่อนี้ มีคิดถึง

ยังคำนึง ถึง “พ่อ” แห่งสยาม

มองดูฟ้า ป่าหิน ดินทุกคาม

ทุกสายน้ำ ยังย้ำตรึง ถึงพระองค์

กราบพระบาท ลาแล้ว พระแก้วขวัญ

เสวยสุข บนสวรรค์ ตามประสงค์

เรายังมี “พ่อ” ไว้ ในใจคง

ธ ยังทรง พระเจริญ ในใจเรา