กวีกระวาด

ไพบูลย์ วงษ์เทศ

 

สาทร

 

เพียงสลับขยับขยักเรียงอักษร

เพรียกสาทรกลายเป็นสารทตรุษพาดแผ่

ภุชงค์ขึ้นศีรษะเศียรกะแก

สี่ตาแลสองขาเยือนสาทร

อ้า สาทรดอนเจดีย์ใช่ผีสิง

ฝีดาษลิงโรคระบุบุระกระฉ่อน

เข็ดโควิดประชิดสิ้นทุกดินดอน

เมืองอมรเทวดันประหวั่นเวียง

แต่อู่ฮั่นมะริกันยันบางกอก

ทั่วทุกตรอกซอกมุมต่างทุ่มเถียง

แล็บหรือคนสู่คนสมพลเพียง

กะหร่องกะเหรี่ยงต้องสมเพชเวทนา

กินเวลาข้ามปีคร่าชีวิต

เศรษฐกิจเจ๊งกะบ๊งหลงจู๊จ่า

เปลี่ยนวิถีชีวิตวับพังกับตา

เมียบอกผัวขรัวอย่าอยู่ใกล้เลย

เว้นระยะห่างๆ ถ่างนิดหน่อย

เผือกมันกลอยกินร้อนล้างช้อนเหวย

เมืองในหมากหน้ากากใส่เหมือนไม่เคย

ซำบายเสบยหดหายลงไปพลัน

เหมือนเพลิงกาฬไหม้ฟ้านกการ้อง

ชีวิตพร้องชีวาศิลาถรรพณ์

ปันจุเหร็จด่าดุปัจจุบัน

หลายพันวันหลืบทิวาหล่มราตรี

มาเที่ยงท่องสาทรสังวรสติ

ราษฎร์ดำริตรุษสารทด้วยธาตุสี่

เป็นย่านแพงแบบว่า ฟิน อยากกินฟรี

ดูเหมือนฝีปรามว่าอย่า! นี่-สาทร!! •