เอกภาพ

พิชัย แก้ววิชิต

 

บันทึกสมุดฉีก

 

“เมื่อเหงาเป็น เราจะได้พัก เมื่อเงียบเป็น เราจะได้คุยกับตัวเอง”

ถ้อยคำของความรู้สึกที่ผมมักจะเขียนลงในสมุดฉีกเล่มละสิบบาท เมื่อเขียนเสร็จมันจะถูกม้วนแล้วยัดเก็บไว้ที่กระเป๋าหลังด้านซ้ายของกางเกงยีนส์ไว้ตามเดิม เรื่องราวความเหงาส่วนตัวที่บอกเล่าผ่านส่วนรวมอย่างเงียบๆ

ผู้คนรู้จักความเหงา รูปแบบความเหงาที่แตกต่าง ความเหงาที่ไม่เท่ากัน เหงาถึงคนที่รัก เหงาที่ต้องอยู่ลำพัง ความเหงาเกิดขึ้นได้แม้จะอยู่ท่ามกลางผู้คนที่รายล้อม และอีกมากมายหลายความเหงา ที่ไม่เลือกสถานที่และเวลา บางครั้งก็ยากนักที่จะหาเหตุผลของความเหงา

เสียงข้างมากปฏิเสธที่จะอยู่ข้างความเหงา ความเหงาทำให้รู้สึกโดดเดี่ยวเดียวดาย เคว้งคว้างว่างเปล่า และความเหงาไม่ใช่แง่มุมของความสุข มีวิธีการมากมายที่จะกำจัดความเหงาให้พ้นตัว การแสวงหาความบันเทิงในทุกรูปแบบเท่าที่จะทำได้ เพื่อที่จะไม่ต้องสบตากับความเหงา และอาจแกล้งทำเป็นไม่รู้จักมัน หลายคนที่เหนื่อยหน่ายกับการวิ่งหนีความเหงา

และดูเหมือนว่ายิ่งวิ่งเท่าไหร่ก็หนีความเหงาไม่พ้นเลยสักครั้ง

อาจเป็นเพราะยังไม่รู้จักความเหงาให้มากพอ ถ้าเราเลิกวิ่งหนีแล้วนั่งพักกับความเหงาดูบ้างจะเป็นไรไป บทเพลงไพเราะลึกซึ้งยังคงบรรเลงท่วงทำนองของความเหงา วรรณกรรมที่โดดเด่นทรงคุณค่าหลายเล่ม เรียงร้อยถ้อยคำเรื่องราวผ่านความเหงา ความเปลี่ยวเหงาจากหนังรักโรแมนติกอาจทำให้ต้องเสียน้ำตาได้ไม่ยาก งานศิลปะทรงคุณค่าหลายชิ้นเป็นผลิตผลของความเหงา

เมื่อรู้จักความเหงา เข้าใจความเหงา ว่าความเหงาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต คงไม่ต้องวิ่งหนีความเหงาให้เหนื่อยเหมือนเช่นเคย

เมื่อได้พักเพียงครู่ ไม่นานนักเมื่อเสียงหอบเหนื่อยคลายจนเบาลง เมื่อนั้นเสียงข้างในตัวเองอาจจะดังชัดขึ้น

และเมื่อได้พูดคุยกับตัวเอง มันคงจะมีเรื่องราวมากมายที่อยากจะเล่าให้ฟัง มันคงจะมากไปด้วยคำบอกเล่า ประโยคคำถามที่มาจากความสงสัยใคร่รู้ กับคำตอบที่จะต้องตอบด้วยตัวเอง ไม่มีคำโกหกในการพูดคุยนี้ กับสิ่งที่ตัวเองชอบและไม่ชอบ ความเสียใจในสิ่งที่ผิดพลาด การให้อภัยตัวเอง การชื่นชม เรื่องราวความใฝ่ฝันที่อาจจะได้ยินเป็นครั้งแรกจากการพูดคุยกับเสียงที่อยู่ข้างในของตัวเอง

ด้วยก่อนหน้านี้ กับเสียงอึกทึกอื้ออึงจากเสียงรอบข้าง เสียงหัวเราะ เสียงก่นด่า เสียงร้องไห้ เสียงของความขัดแย้งถกเถียงจากการปะทะกันของเหตุผล เสียงจากคำชี้นำ เสียงจากคำชม เสียงจากข้อห้าม และอีกมากมายหลายเสียง ที่วนเวียน วิ่งเข้าวิ่งออกอยู่ในโสตประสาทและความคิด ที่ฉุดกระชากความรู้สึกให้หมุนเหวี่ยง จนยากที่จะจับต้นชนปลาย ว่าอะไรเป็นสิ่งไหน แท้จริงเราต้องการอะไร หรือไม่ต้องการอะไร

อย่างไหนดี อย่างไหนดีกว่า และอย่างไหนไม่ดี

 

การได้พูดคุยกับตัวเอง ในช่วงเวลาแห่งความเหงาไม่ใช่สิ่งที่เลวร้าย มันจะดีกว่าเมื่อมีคนรับฟังเรื่องราวที่ยากที่ใครจะเข้าใจ

การรับฟังตัวเองจากสิ่งต่างๆ ที่อยู่ภายในเป็นสิ่งจำเป็น แต่ก็อาจมีบางครั้งที่เสียงความเป็นห่วงเป็นใยของใครบางคนก็สำคัญไม่น้อยไปกว่า เพราะเหตุผลของความรักความห่วงใย เข้ามาแทนที่ความเหงาได้เสมอ

เป็นเรื่องที่ดีเมื่อไม่ต้องเหงา หากมีคนอยู่เคียงข้างในช่วงเวลาที่ยากลำบากนี้

บันทึกสมุดฉีกกับความหมายที่ลอยมาตามลม จดความเหงาไว้เตือนความจำในช่วงยามที่โดดเดี่ยว และเมื่อใดที่ความเหงาได้มาเยือน คงต้องถึงเวลานั่งพัก และล้วงหยิบบันทึกสมุดฉีกที่ม้วนเก็บไว้ที่กระเป๋าหลังด้านซ้ายของกางเกงยีนส์ออกมา แล้วเปิดพลิกไปหน้าที่เขียนไว้ว่า “เมื่อเหงาเป็น เราจะได้พัก เมื่อเงียบเป็น เราจะได้คุยกับตัวเอง”

ขอบคุณมากมายครับ •