กวีกระวาด

ไพบูลย์ วงษ์เทศ

 

ธนบุรี

 

วัดประยุรฯ โอ้ประยูรญาติเอ๋ย

แม้ไม่เชยก็เหมือนจิตเพริดนิดหน่อย

เป็นเด็กเล็กอยู่อารามเดินตามรอย

คิดถึงบ้านอยู่ทุกบ่อยพลัดพรากมา

เรียนหนังสือฟุ้งเฟื่องในเมืองหลวง

บางกอกลวงในความงามความเจิดจ้า

ขึ้นรถเมล์ดีกว่าเพลินเดินคันนา

น้ำประปาข้าวก้นบาตรอาตมัน

ห่างพ่อแม่แลดูกินอยู่ขาด

วิ่งซื้อของในตลาดพระจะฉัน

เณรก็ตบกะโหลกบ้างเป็นรางวัล

อยู่อย่างอยากบากบั่นเจียมเนื้อตัว

เข้าวัยรุ่นก็ดื้อบ้างตามวัยใส

ใส่ตันโจโตใจใช่สั่วๆ

ชีทติ้งฮาร์ทอิงลิชประชิดครัว

ทองพันชั่งข้างรั้วเอาต้มกิน

ว่า ตทา กาเล ระเหระหน

เวรผจญกรรมใดพอได้กลิ่น

กินข้าววัดหลายวัสสาจนชาชิน

นิ้วก็ดีดตีนติดดินกินกะได

ทากะไดลมพิษเกลื้อนเยือนอนาถ

นั่งรถเมล์หาญาติแทบร้องไห้

เนื้อตัวแดงผื่นกระจายยากหายใจ

เห็นหน้าไม่พูดใดไม่กล่าวคำ

นิ่งสนิทเหมือนได้พบความอบอุ่น

กุศลบุญเดียวดายเมื่อใกล้ค่ำ

แล้วกลับวัดหน้าผากก่ายกายกรรม

สำเหนียกสำนึกขณะวัยดรุณ! •