กวีกระวาด/สิรินทร์

บทกวีที่หายไป

เหงื่อชุ่มโชกแผ่นหลัง

ฉันยังมุ่งหน้าตามหาบางสิ่งบางอย่าง

ท่ามกลางนักศึกษาจอแจ

 

ถนนพระอาทิตย์อยู่เบื้องหน้า

แว่วเสียงระนาดบรรเลงดนตรีไทย

ฉันหยุดยืนครุ่นคิด

ถึงบทกวีบนกำแพงที่หายไป

เมื่อนานมาแล้วยังปรากฏอยู่ครบถ้วน

 

บทกวีของ เปลือง วรรณศร*

ซึ่งคราก่อน ไม้โทกับสระอี หล่นหายไป

กระทั่งวันนี้ ไม่หลงเหลือแม้เพียงคำ

 

ใบมะขามปลิดปลิวตามแรงลม

ทว่า ไม่อาจพัดพาหยาดเหงื่อพ้นจากกาย

ฉันยังคงมุ่งหน้าตามหาบางสิ่งบางอย่าง

หมายเหตุ *บทกวีของ เปลื้อง วรรณศรี บนกำแพงนั้นมีอยู่ว่า

สิ่งเหล่านี้ที่โดมโหมจิตข้า

ให้แกร่งกล้าเดือนปีไม่มีหวั่น

ถ้าขาดโดม…เจ้าพระยา…ท่าพระจันทร์

ก็ขาดสัญลักษณ์พิทักษ์ธรรม

มีโอกาสกลับไปเยือนมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์ อีกครั้ง พบว่าวันนี้ บทกวีบนกำแพงสูญหายไป