ขอแสดงความนับถือ

 

ขณะที่หลายคนกำลังจับตามอง “เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์”

จะยกมืออย่างไร ในวาระเลือกนายกรัฐมนตรี

แน่นอน ไม่มีคำตอบตรงๆ จากคอลัมน์ของเนาวรัตน์ ในมติชนสุดสัปดาห์นี้

มีแต่เรื่อง “จุดประทีปตีนกา”

ที่ตอกย้ำในสิ่งที่เนาวรัตน์ทำและผลักดันมาตั้งแต่เป็นสมัชชาเพื่อการปฏิรูปประเทศ ภายใต้การนำของ นพ.ประเวศ วะสี

เป็นสมาชิกสภาปฏิรูปเพื่อประเทศ

และวุฒิสมาชิกใหม่ๆ หมาดๆ ที่คงไม่เปลี่ยนจุดยืน

นั่นคือมุ่งมั่นการปฏิรูปด้านศิลปวัฒนธรรม-ศิลปวัฒนธรรมภาคประชาชน

ยืนหยัดท้าทาย

ในท่วงทำนอง แมวสีอะไรก็จับหนูได้

เป้าหมาย สำคัญกว่าวิธีการ!?!

 

มีจดหมายจากสมบัติ ตั้งต่อเกียรติ

ผู้ที่เรียกตนเองว่า “กวีศรีแผ่นดินอยุธยา”

ความว่า

อาชีพกวี คือยิ่งกว่าอาชีพหมาล่าเนื้อ

อุปถัมภ์ กองแก้ว, ธนิต ธรรมสุคติ, สมบัติ ตั้งก่อเกียรติ มีจังหวะไปเยี่ยมอาการป่วยอัมพฤกษ์ครึ่งซีก

“เซียนกวี” คมทวน คันธนู (ประสาทพร ภูสุศิลป์ธร)

ที่ลำลูกกา ปทุมธานี มาแล้วหลายครั้ง

เซียนกวี คือกวีไร้ญาติโยม บัดนี้ กวีใหญ่น้อยเมื่อ 40 ปีก่อน ปัจจุบันต้องกินเป็น อยู่เป็น

สมัยโบราณต้องพึ่งวังกับวัด

บ้างก็พึ่งพรรคพวกก็ว่ากันไป

ทำให้นึกถึงคำสอนของคำสิงห์ ศรีนอก (ลาวคำหอม) สุชาติ สวัสดิ์ศรี (สิงห์สนามหลวง)

ณ ที่นี้ขอสงวนคำสอนไว้ก่อน

แต่มีบทกวีมา “เตือน” กวีอาวุโส (สว.) ดังนี้

 

เดินตามก้นคนชั่วหัวสันขวาน

อันธพาลในเครื่องแบบดูแสบสัน

ศักดิ์ศรีเธอ เผลอไผลอย่างไรกัน

ให้พวกมันจูงจมูกผูกตะพาย

 

สุดเสียใจได้หน้าพาลืมหลัง

พฤติกรรมน่าชังยังไม่สาย

นึกถึงวงศ์ตระกูลสกุลชาย

จักอับอายมัวซัวทั่วแผ่นดิน

 

ความเกรงกลัวต่อบาปเคยทราบไหม

แพร่ถึงไหนพิษถึงนั่นชนขานสิ้น

คุณความดีมีมาเปื้อนราคิน

สังคมหมิ่นกวีใหญ่ไร้ราคา

 

นั่งชูคอรอคนชมจึงสมเพช

เป็นผีเปรตขอส่วนบุญอุ่นใจกว่า

กลับตัวใหม่ได้ทันวันเวลา

อหังการ์เขียนชีวิตลิขิตไป

 

ศิลปินศิลเปรอะเลอะสยาม

เลื่องลือนามเก่าอายุกรุตะไคร้

ความคิดอ่านแค่แดดเดียวเกี่ยวเงี่ยงใคร

เฉลียวใจบ้างนะจะทบทวน

 

แค่ “เพียงความเคลื่อนไหว” ปลุกไทยตื่น

คือจุดยืนให้เห็นเป็นกระสวน

สร้างประชาธิปไตยหลากหลายขบวน

จุดชนวนประชาชนประกาศชัย

 

ความภาคภูมิคุ้มยิ่งของจริงแท้

สรรพคุณเหนือลัทธิแก้แม้ยุคไหน

ชุดลายพรางใช่ลายเสือร้างเยื่อใย

กวีต่างร่ำไห้ไพล่ยินดี

 

กวีอาวุโส (สว. ที่ไม่ใช่ ส.ว.) อ่านแล้ว ไม่รู้ว่ารู้สึกอย่างไร

แต่ที่รู้สึก

และเขียนความรู้สึกนั้นมาให้อ่าน

อย่างใจระทึก

นั่นคือ มนัส สัตยารักษ์ แห่งคอลัมน์กาแฟโบราณ

ประกาศเป็นขั้วที่ 3

ภายใต้หัวเรื่องแม้จะดุเดือด

แต่เชื่อว่า ทั้งกวี สว. และ ส.ว.อ่านแล้ว น่าจะสบายใจ

“ประกาศตัดเพื่อน”