กวีกระวาด | บรรจง บุรินประโคน

ประเทศกล้องวงจรปิด

 

“ไม่มีปืนกระบอกไหนจำเจ้าของได้”

แน่นอนว่า “ลูกธนูมีสิทธิ์เสมอ

สำหรับการปักอกผู้ให้กำเนิด”

เมื่อความยุติธรรมฟั่นเฟือน

เผลอหลงลืมกำพืดของตนเอง

อาภรณ์ใดเล่าจักห่อหุ้มหล่อหลอม

ย้อมความเป็นคนได้จริงแท้

ขณะหัวใจยังอยากเปลือยเปล่า

จะถอดเสื้อหรือรองเท้าก็ดูจะไร้ซึ่งความหมาย

 

“เมื่อเงินพูด ความจริงก็นิ่งเงียบ”

เหมือนเดิมมิเคยเปลี่ยน

ภายในประเทศกล้องวงจรปิด

มักถือกำเนิดมือที่มองไม่เห็น

สายตานับล้านๆ คู่จึงคล้ายบอดใบ้

ขณะเดียวกัน, การเลื่อนไหลของความหมาย

มักเป็นตัวอธิบายความจริงอีกชุด

เปลือก, กระพี้, แก่น, จึงไม่อาจรู้จักทั้งที่คุ้นเคย

 

“ช้างตายทั้งตัวเอาใบบัวมาปิด”

ปิดเพื่อการอำพรางหรือเพื่อสร้างการจดจำ

คล้ายแว่วยินเสียง

ประชากรประเทศกล้องวงจรปิดขับลำนำ

“อันปลาร้าห่อด้วยใบคา ใบก็เหม็นคาวปลาคละคลุ้ง”* •

 

*หมายเหตุ / บางส่วนจาก โคลงโลกนิติ ของกรมพระยาเดชาดิศร

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022