กวีกระวาด

ซึมเศร้า | กวีกระวาด : ฝุ่นฟ้า ธุลีดิน

ที่มามติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 9 - 15 กุมภาพันธ์ 2567
คอลัมน์กวีกระวาด
เผยแพร่

กวีกระวาด | ฝุ่นฟ้า ธุลีดิน

ซึมเศร้า

 

มีเรื่องราวมากมายเราไม่รู้

หมกตัวอยู่แต่ในมุมที่ซุ่มซ่อน

ซึมซับแต่ด้านลบ ทบ-บั่นทอน

จึงในใจสุมไฟฟอนจนร้อนร้าย

สะสมปมหม่นเทามากเท่าใด

โลกทั้งใบต้องแบกรับไร้จุดหมาย

เก็บเอาแต่ความมืดดำมาทำลาย

ไหนสร้างสรรค์-อันตรายไม่รับรู้

หวาดระแวง, แบ่งถูก-ผิดคิดไม่ออก

อันไหนหลอกอันไหนจริงที่เป็นอยู่

คนรอบข้างเขาหวังดีอยากแลดู

กลับมองเห็นเป็นศัตรูทำร้ายเรา

มีความจริงมากมายเราไม่รู้

อุดอู้อยู่กับตัวเองไม่เพ่งเขา

ไม่ดูว่ามาดี-ร้าย ไม่คาดเดา

อยู่อย่างคนหม่นเทา, ทำร้ายตัว

ระวังจนระแวงทุกแห่งหน

หลบผู้คนแต่ลอบมองเท้าจรดหัว

ด้วยสายตาดกดื่นความตื่นกลัว

สิ่งขุ่นมัวในจิตใจใครเยียวยา?

จึงหาทางเปิดประตูสู่ภายนอก

พยายามบอกใจให้แกร่งกล้า

ก็โลกมี ‘มืด-สว่าง’ ตลอดมา

จงเปิดตามองรอบตัวด้วยหัวใจ

ความจริงอาจพบว่าโลกน่าอยู่

ความหดหู่มันเยียวยาหาได้ไม่

ปรับมุมมองส่องมุมคิดถึงเนื้อใน

อาจเลิกแบกโลกทั้งใบไว้คนเดียว

ปรับมุมมองให้ถ่องแท้ แก้ที่ใจ

ชีวิตใหม่จักคืนมาอีกคราครั้ง •