กวีกระวาด

ไพบูลย์ วงษ์เทศ

 

ยานนาวา

 

เรือชีวิตลอยลำทวนน้ำไหล

ทวนกระแสแควใจไกลจากท่า

ทั้งรักหวังกังวลจนปัญญา

ทั้งขมปร่าขื่นปนเป็นพ้นไป

ประสบทุกข์ประสานสุขกระเส่าๆ

กำดัดกำเดาดื่นดกกระดกได้

ครั้นล่วงวารสู่เวลาชราวัย

มะเขือเผามะนาวไขแรงไม่มี

หากอุราอารมณ์ระทมขำ

ขอดอารมณ์ขมคำคว่ำและขี่

โกญจนาทกาญจนาคือกายี

เป็นดนตรีชีวิตลูกศิษย์ญวน

ยังเหลือแต่ปลายทางการสร้างสรรค์

ให้แบ่งปันปลอบเศร้ากินเต้าส่วน

ล่อเต้าทึงเต้าฮวยหมวยล้วนๆ

จนอวบนวลอ้อนพีปรียานุช

ประดับประดากระด่างดำคล้ำกระโดด

สุขสมโพธิสมาธิบริสุทธิ์

เพรียกว่าชัวร์มั่วนิ่มกระหยิ่มยุด

ไม่รู้หยุดหย่อนสยบมาณพน้อม

มณีนางเมขลาเหมือนมาเขลา

ถ้าไม่บ้าก็ต้องเมาขมับกระหม่อม

แผกกระเหม่นแผนมุนินทร์เมื่อยินยอม

ทำด้อมๆ เมียงๆ แล้วเอียงอาย

ไพโรจน์ใต้ตรีบูรเป็นมูลบท

ด้วยลาภยศเรือลอยคว่ำคอยหงาย

เรือชีวิตจิตประสาทกระดาษทราย

ก็วุ่นวายเวียนศีรษะฉะนี้แล! •