พจนาถ พจนาพิทักษ์

                           ทาง

ล้อย่ำตามย้ำรอยโคหนุ่ม                   แสงพลบจบ ณ พุ่มไม้ชายป่า

กงล้อผ่อนชะลอเฟืองเปลื้องเวลา        รอยทางยังรอท่ายามฟ้าเรือง

จวบย่ำรุ่งยุคสมัยที่ชายป่า                ร้อยเรื่องเล่ากาลเวลามานับเนื่อง

จากรอยทางวัวต่างจากต่างเมือง         สู่ฟุ้งเฟื่องมลังเมลืองเมืองวิไล

ฝุ่นโคลนตมถูกทับถมผืนยางลาด         ยุคสมัยปาดแต่งสร้างหนทางใหม่

ปักหมุดหมายปลายทางหว่างเสาไฟ     ตำบลไกลอำเภอใจได้ท่องทาง

ผู้เดินทางย่ำตีนกร้านย่างผ่านลับ         สองขาถีบขยับไกลลับห่าง

บิดคันเร่งแผดเสียงควันฟุ้งจาง           เคาะพวงมาลัยเปิดหน้าต่างฟังเพลงเพลิน

สองแถวบรรทุกฝันวันสาวหนุ่ม          ทั้งโอบอุ้มวัยผ่านฝันวันนานเนิ่น

ท่องทางเก่าทวนทางคล้ายใช่บังเอิญ    ทางชักชวนเชื้อเชิญให้เดินทาง

แต่ไฉนพลิกผันวันคืนกลับ                ระแหงรับเคลื่อนขับระดับต่าง

หลุมตื้นลึกน้ำขังเซาะพังทาง             คำอวดอ้างถมทางไม่เคยพอ

ปากเคยลิ้มรสหินดินทรายปูน           เพิ่มพอกพูนอยากใคร่ได้กินต่อ

กี่คนแล้วกี่คนเล่ากี่เฝ้ารอ                 ลิ้นหลอกล่อปากอ้ารอทุกทางจร

 

 

รถไฟเก่าลากสังขารผ่าน พ.ศ.          ศาลาเศร้าเฝ้ารอท่ามผุกร่อน

ชานชาลาคอยท่านกคืนคอน           ท่าเทียบเรือเพลียอ่อนนอนโรยแรง

มาไม่ถึงหรอกหนารถไฟฟ้า            ชนบทบ้านป่าอย่าหาแบ่ง

ชาวเมืองแย่งยื้อนั่งค่ายังแพง          หัวระแหงแห่งไกลอย่าได้รอ

ทั้งยากดีมีจนบนหนทาง                อนาคตไกลห่างยังเดินต่อ

ปัจจุบันสุดพรั่นเกินรั้งรอ               ถมถักทอทางทอดแทบถอดใจ

บนหนทางรื้อสร้างไม่สิ้นสุด            รีบเร่งรุดยื้อยุดทั้งฉุดไล่

ผู้ถางทางกุมมือมั่นไม่หวั่นใด          ทางสู่ฝันอันแสนไกลต้องได้มา

บนหนทางอันรื้อสร้างมิสิ้นสุด         ………………………………………