กวีกระวาด/ธัญญา ธัญญามาศ

วงจรแห่งกาลเวลา

 

เป็นตะวันพันแสงอันแรงร้อน        ยังมีตอนลับดวงห้วงเวหา

เป็นดวงเดือนดวงดาวพราวนภา     ก็ยังมีเวลาลับล่วงตื่น

บินเหินหาวเป็นนกยังตกฟ้า          เป็นฝูงปลาแหวกว่ายยังตายตื้น

เดินบนดินก็ยังล้มทั้งยืน               ชั่วพลิกหลับพลิกตื่นชั่วคืนวัน

ที่ติดค้างแรงคมลมพาย                 อาจทะลุเลยล่วงห้วงสวรรค์

ที่ติดคาทลายคลื่นเคยตื้นตัน          อาจพลิกผันหลุดพ้นสู่หนทาง

บนท้องฟ้าใช่มีแต่สีฟ้า                 เมฆยังทึมเทาทาทาบฟ้ากว้าง

ทะเลยังมีคลื่นอยู่ครืนคราง            ที่ว่างว่างหญ้ารกยังปกคลุม

แม้แต่ฟ้าผูกปีมีเมฆหมอก              หลายระลอกเรียงรายกระจายกลุ่ม

ทะเลคลื่นยังโหมเข้าโลมรุม          ที่ราบยังมีหลุมมีลุ่มดอน

แต่ละปีแต่ละเดือนขับเคลื่อนย้าย    สลับรายเวลาอุทาหรณ์

ผ่านไปแล้วพลาดพลั้งจงสังวร       ต่อวงจรร้อนเย็นเป็นประจำ

วันนี้เห็นเต็มตาฟ้าสว่าง               แค่หนทางยังมีอีกที่ค่ำ

ต่อสุขโศกโลกคงเป็นกงกรรม       อาจถลำชีวิตตายติดตม

ที่เป็นปลาแหวกว่ายยังตายบก        บินแหวกฟ้าเป็นนกยังตกหล่ม

ที่โฉบคว่ำเคว้งคว้างผิดทางลม       ยังถูกคมปีกถลามาไม่น้อย

ชีวิตอาจเหมือนปลาตายคาตื้น        ให้เห็นความแตกตื่นของเต่าหอย

อาจเป็นนกบินรอดป่ายอดดอย       จนหลุดลอยพลังหลงเข้ากรงทอง

 

ไม่มีความจริงแท้แต่ละอย่าง            เหมือนเราต่างมิใช่เราเป็นเจ้าของ

ผลัดกันชมผลัดกันชิมชั่วลิ้มลอง     เสนอสนองความเป็นคนไปจนตาย