กวีกระวาด/อัลวี วาโญ

คำปลอบโยนจากสามจังหวัดชายแดนภาคใต้

 

ทั้งที่เธออยู่นั้น ฉันอยู่นี่                              ขณะที่ความห่างยังขวางกั้น

และความต่างยังขวางระหว่างกัน               แต่เหมือนเธอกับฉันนั้นใกล้นัก

กับเสียงบึ้มตูมตามประจำวัน                     ที่นี่เคยหวาดหวั่นกันหน่วงหนัก

หวาดระแวงต่อแม้แต่ความรัก                    คนที่เคยทายทักไม่ทักทาย

รู้บ้างไม่รู้บ้างคนฆ่าเป็นใคร                      เราไม่อาจทำอะไร ไร้ความหมาย

อยู่ระหว่างความเป็นกับความตาย               ได้แต่นิ่งดูดายทุกกรณี

ที่นั่นวันนี้หวั่นผวา                                  ดูเหมือนว่าหยดเลือดนั้นต่างสี

อย่ากลัวเลยเล็กน้อยนะเรื่องนี้                    คนที่นี่ชินชาเรื่องสามัญ

เราต่างยืนอยู่บนความขัดแย้ง                     แบ่งแยกกันไปเป็น เธอ – ฉัน

จบลงที่การฆ่าฟัน                                    เพราะเหตุไรเรานั้นเกินรับรู้

สันนิษฐานกันไปต่างต่างนานา                  เท่าที่ตาเราเห็นเป็นข่าวอยู่

ชุดความจริงคนละชุดเรายกชู                    กู่ตะโกนคำตอบคนละความ

คล้ายคล้ายพยายามหาคำตอบ                     กลับเป็นกอบเป็นกำเพิ่มคำถาม

ลึกลับซับซ้อนซ่อนนิยาม                          ไม่รู้ควรเชื่อตามคำตอบใคร

ที่จริงแท้และแน่นอนอย่างแท้จริง              ใครบางคนยังเงียบนิ่งมิติงไหว

โธ่! ไม่ว่านายกฯ จะเป็นใคร                     ยังเป็นอยู่เป็นไปอยู่อย่างนั้น

ฉันเข้าใจเธออย่างยิ่งอย่างจริงใจ                 อีกไม่นานคงผ่านไปอย่าไหวหวั่น

 

ต่อเสียงบึ้มตูมตามประจำวัน                       ไม่นานหรอกเธอนั้นจะชินชา

ฉันเสียใจหรือดีใจ? ไม่รู้เหมือนกัน            รู้แค่เธอกับฉันเท่ากันแล้ว!?