กวี-กระวาด : โชคชัย บัณฑิต’

นาฬิกาในโบสถ์เก่า

 

ร่วงโรยโดยเวลา ธรรมดาใช่อาถรรพ์

ครุฑนาคจับหน้าบัน สิ้นสีสันดูซีดเซียว

กระจกเคยกระจ่าง ก็ดำด่างเป็นสีเดียว

ปูนปั้นเคยปราดเปรียว คล้ายแรงเรี่ยวเริ่มโรยรา

สีสันเคยสดใส ที่เป็นไม้ก็หล่นมา

ปลวกแทะตามยถา กติกาชรากาล

คันทวยไม่คงทน ปลวกแทะหล่นอยู่บนลาน

เก่าโบสถ์กลับเบิกบาน ร่วมสืบสานสัจธรรม

คู่บางกระจ่างบท หมายกำหนดเป็นธงนำ

เช่นบัวเบิกระบำ จากตมต่ำร่ำระบาย

ภาพเขียนเปี่ยมมนต์ขลังฝาผนังปลั่งประกาย

เล่าเรื่องอันหลากหลาย ก็อยู่ใต้ราต่ำเติม

กะเทาะอึกทึก เหมือนล่วงดึกไร้สีเดิม

ผนังอีกข้างเสริม สะดุดสีนาฬิกา

เลขเด่นไฟสีแดง เหมือนยั่วแย้งแต่งมายา

เข็มไร้-เลขไคลคลา หมายมุ่งหน้าอนาคต

กะพริบอยู่วิบวับ พร้อมขยับเลขปรับปลด

นาทีถูกแทนทด เกินกำหนดปัจจุบัน

การณ์เก่าถูกเผาไหม้ ฝั่งการณ์ใหม่เกินถือมั่น

บึงบัวผึ้งพัวพัน เฝ้ากรองกลั่นวันเวลา

เบิกบานจากด้านใน เหมือนว่างไร้นาฬิกา

เกิดดับงามจับตา ใต้โค้งฟ้าปัจจุบัน

เก่าโบสถ์จึงโดดเด่น เหมือนขับเน้นค่าอนันต์

ตั้งอยู่เพื่อยืนยัน ความแปรผันวันเวลา