นางแมวเปลือยเปล่า กลิ่นเหล้าองุ่นหอมจางไล้โค้งเว้าเงียบเชียบ โนมพรรณขาวเรื่อชมพูสะพรั่งสะอาดเนียนตาเป็นผืนเดียวกับดวงก้น ดวงก้นลูกพีชหนับสีสาว เธอลุกขึ้นจากตัวชายกลางคนผู้ไม่มีหญิงสาวสักคนเป็นเพื่อนคุยหลังจากออดอ้อนไร้แสร้ง ทว่าเมื่อเธอหันกลับมา ผมรู้สึกถึงการพรากจาก จะไม่ได้พบดอมดมอกเปี่ยมเสน่ห์ด้วยแต้มดำเล็กๆ บนเนินซ้ายอีก จึงต้องจำ จดเบื้องหน้าของเธอ ให้รู้อีกครั้งว่าเธอเป็นใคร สัมพันธ์กับสิ่งใด ทรงจำไหน ก่อนตกตื่นจากความขาด สันมือตีขอบ ชายผู้ที่ผมชิงชัง วูบนั้นความหมายชัด มันกำลังบอกผมว่าได้ครอบครองเธอ รีบเร่ง สลัด ล้างหน้าล้างตาจากคืนผ่านอันหนักอึ้งด้วยเมามายแทรกแทง ระหว่างนั้นผมคิดถึงนัดหมายและเงินในกระเป๋า อย่างมากก็พันนิดๆ งานหนังสือวันนี้เป็นวันสุดท้าย ผมเปิดกระเป๋าตังค์ดู ยังไงก็ต้องไปเพราะสัญญิงสัญญาที่ให้ไว้กับเอย่า

เอย่าเป็นเพื่อนสาวตัวเล็กๆ น่ารักๆ เคยแบกเข่งสับปะรดออกจากไร่ช่วยที่บ้านแต่เด็ก ตอนนี้เธอเป็นนักกิจกรรมทางสังคม อยู่ฝั่งสตรี กำลังทำเรื่องห้องน้ำให้กับเด็กสาวที่เริ่มโตเป็นสาวแต่ยังไม่มีห้องน้ำที่ปลอดภัยเป็นของครอบครัวหรืออยู่ใกล้บ้าน รวมถึงพึงปรามว่ามีห่วงใยใส่ใจสายตาพ่อเลี้ยงเรียกหลานสาวตามการเพิ่มขึ้นของความรุนแรงแบบต่างๆ ในบ้าน ระหว่างครอบครัว

เอย่าเป็นห่วงพวกเธอซึ่งต้องเดินผ่านหลายครัวเรือน ตกเป็นเป้าความเงียบ คำจาของคนมากหน้า แล้วเด็กวรรณกรรมก็ยังเป็นนักเขียนซึ่งต้องมาพูด พบปะแฟนคลับ เธอโด่งดังมาจากบทความสั้นๆ เกี่ยวกับการล้างตู้เย็น ศัพท์แสงในวงการชายรักชาย ซึ่งเธอเขียนมันออกมาอย่างดุเด็ดเผ็ดร้อน จริงจัง สนุกสนาน ขมขื่นจากประสบการณ์ตรง

สี่แยกสุดท้ายก่อนถึงสถานที่จัดวินาศสันตะโร นึกในใจ คนรักการอ่านมากมายถึงเพียงนี้ก็เป็นปลื้มท่ามกลางเมืองอำมหิต เหี้ยมโหด ไม่เจือด้วยอาทรเลยแม้แต่น้อย รากมาเฟียไร้ศักดิ์ศรีรับผิดชอบพันลึก ป่าเถื่อนมิมีผิด ปล่อยคนอดตาย ฆ่าตัวตายทุกวี่วัน แทบไม่ถูกนับว่าคือผู้หนึ่ง กลุ่มหนึ่งที่ได้รับผลกระทบโดยตรงจากการจัดการ (ตาใส คับแคบ และดักดาน) สำหรับผม ผมว่าวิธีการเดียวที่ทำให้มันสนใจจนกลัว หนี คือดึงคอมันลงมาย่ำให้ลองขาดอากาศหายใจดู จะได้รู้ว่าชีวิตนับไม่ถ้วนรู้สึกอย่างไรก่อนตายและต้องมาตายเพราะการไม่เหลียวแล แถมยังต้องปะทะกับคำแคลน

“น้ำตาไม่ช่วยอะไร”

“ใช่ ถูกต้องแล้ว เพราะมันคือหน้าที่คุณ” ความแบบนี้ไม่เคยได้รับการใส่ใจ

หรือไม่อาจต้องทำเช่นคนไร้บ้านวิ่งไล่เตะ ขอสวนเจ้าหน้าที่เพราะพวกเขาไล่คนแจกอาหารกลางวิกฤต ไม่ให้แจก ยึด หนำซ้ำยังเอาข้าวปลาอาหารหลายส่วนไปทิ้งน้ำ ทั้งๆ ที่กำลังตกกลางภาวะขาดแคลน แต่ความแคลนกลับเต็มแน่นในถ้อยแถลงทุกวัน ราน ร้าว

ผมเดินถึงจัตุรัสของเมืองหน้าอาคารวิจิตรที่สร้างใหม่โดยทำลายประวัติศาสตร์การเมืองเดิมลง ลานเหลี่ยมสีแดงอิฐถูกตีตารางเป็นช่องไว้สำหรับความเป็นระเบียบ การเว้นระยะห่างทางร่างกายเพื่อป้องกันโรคระบาดในโลกหลังโรคระบาดก่อนหน้า หน่วงการเกิดซ้ำและอุบัติใหม่ ซึ่งทำให้บางสิ่งมากอย่างเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง โดยแต่ละคนจะวางของที่ตัวเองต้องการจะมอบต่อให้ผู้อื่น ขณะเดียวกัน ถ้าต้องการสิ่งไหน สิ่งขาด พร่องตกก็สามารถเอาไปใช้ได้ นี่คือการประท้วงรัฐบาล รัฐบาลเผด็จการ กู้ยืมรุ่มรวย มักรัดรักอำนาจ แล้วนี่ก็ยังเป็นการต่อยอดจากขบวนขบถต่อการสูญสิ้น ผู้คนเขาเขียนไว้อย่างนั้น ประการสำคัญ ผู้ประท้วงเหล่านี้เข้าใจชีวิต ความเป็นคน ละอายใจ รู้ผิดชอบชั่วดี และเคารพวางใจ

ผมวาง Orlando : A Biography สะอาดอ้าน ถ่ายรูป แสดงออก เผยทัศนคติ ทอดความหมายเกี่ยวภาพขาเทียมหนึ่งข้างในรองเท้าซึ่งวางเป็นคู่ เสี้ยวนาทีแห่งการพลั้งเผลอ ผมว่าผมเห็นเธอในความขาด ได้พบสบตากันอีกครั้ง เพียงแต่ว่าแววตางดงามนั้นไร้นัยใดว่ารู้จักผม ทว่าเธอก็มีใจยิ้มผ่านตาเป็นไมตรี เธอคงเห็นหนังสือตรงหน้าผม เช่นที่ผมได้เห็นข้อเท้าเล็กๆ เคียงกล่องเครื่องสำอางใหม่หมาด ผมว่าผมได้ยินคำตอบจากสายตาไม่มีความของผม “ทำไม เครื่องสำอางมีคุณค่าน้อยกว่าหนังสือว่างั้น”

เหมือนปรารถนาลึกๆ ถูกฉายออกเป็นสิ่งจับต้องได้ ผมหยุดชะงักกลั้นยิ้มหน้าฮอลล์ตรงเหล่าเด็กสาวในชุดคอสเพลย์เผยเนื้อเผยตัวหลากแบบละลานตา ถ่อยสถุน พวกเธอคงอัดอั้นเหมือนผม ประหนึ่งเราเดินทาง ใช้เวลายาวนานกว่าจะมาถึงฉากโป๊นี้ ผมได้อยู่ท่ามกลางตระการตาซึ่งหมุนวนแช่มช้า มีระยะ แยกแยะไม่ง่าย จนมาสะดุดและปักลงโดยตั้งใจอื่น ผมว่าผมเห็นหลังสวยซึ่งไม่เคยได้ยลนานหายวับไปไวราวกับเด็กสาวหยอกล้อให้เดินตามเพื่อทดสอบทรงจำ

ไม่แปลก ถ้าผมจะดักดานตามโลกไม่ทัน ไม่ก็หูหนวก เพลงเกาหลีกับคอสเพลย์ หรืออาจเป็นเพลงจากกิจกรรมอื่น ค่อนข้างชุลมุนติดกรอบเดิม ด้วยยังใหม่อยู่ ผมไม่รู้จักแก่นแท้ในความคิดพวกเขาเหล่าเธอ จึงไม่สามารถมองได้ว่าสิ่งที่พวกเธอทำไร้แก่นสาร นอกจากความสงสัย สิ่งใดกันที่ทำให้พวกเธออยากแสดงเป็นคนอื่น แล้ว แล้วทำไมถึงต้องเป็นตัวเองในเมื่อมันน่าเบื่อหน่าย โหยหาจะตื่นใจชั่วครั้งชั่วคราว (เช่น เซ็กซ์หรือการสำเร็จความใคร่ด้วยตัวเอง) อาจรวมถึงการใช้ชีวิตตัวเองไม่ได้จึงต้องหาให้มี หัวเก่าอย่างผม บางเรื่องไม่สามารถจะตามได้ท่วงทัน แต่เริ่มเข้าใจว่าวัฒนธรรมเกาหลี ฮันรยูไม่ได้กินพื้นที่เปลืองเวลาเสียทีเดียวสำหรับคนรุ่นนี้ มีแง่งามหลายอย่าง

ไม่ต่างจากวัฒนธรรมญี่ปุ่นซึ่งกลืนกลายไปกับชีวิตประจำวัน

ผมเลือกเดินวนซ้าย ในหัวมีหนังสือเล่มต้องการอยู่แล้ว การเดินดูเล่มอื่นๆ เป็นกิเลสอันเนืองนอง ได้แต่ดูไม่สามารถซื้อจับจองเป็นของตน เดินได้เพียงพักก็พบเล่มหมายมั่น ตรงปรี่เข้าหาเหมือนเจอคนรักผู้พลัดพราก อ่า คนรักผู้พลัดพราก หกเจ็ดปีแล้วมั้ง นับแต่นั้นก็ไม่มีการจากลาอีกเลย ผมหยิบเรื่องราวของเด็กหญิง เรียนดีแต่ยากจน เรื่องซึ่งไม่เคยเลือนหายไปจากโลก คำซึ่งผมอาจหาญเจ็บปวดเอากับเขา ไหลไปกับความรู้สึกนึกคิดของตัวเองโดยไม่ทันสังเกต

เด็กสาวบนลานประท้วง หญิงสาวคนที่ผมวาดหวังว่าจะเป็นคนเดียวกันกับเธอในคืนขาดใต้มโนทัศน์ไร้เดียงสา ธีมชุด Black Cat ver. (ซึ่งผมมารู้ชื่อเอาทีหลัง) ได้มายืนอยู่ข้างๆ แผ่วเบา เธอหยิบงานนักเขียนอินเดีย เปิดดูโดยไม่รู้ว่ามีอีกสายตาจับจ้องลุ้นระทึก มือนางไม่คิดว่าขณะที่หยิบหนังสือเล่มเดียวกันซึ่งถูกห่อพลาสติกอย่างดีและเคยอยู่ด้านล่าง เขาจะลุกขึ้น แทบจะเก็บอาการลิงโลดไว้ไม่อยู่

“เอาเล่มนี้ค่ะ” เธอเอ่ย เขาตบมือดีใจดังโป๊ะฉาบหนัก จากนั้นก็หมุนตัวไปรอบๆ เหมือนของเล่นให้ทารกขำ

“น้องเป็นคนแรกที่ซื้อหนังสือเล่มนี้ พี่เชียร์ตั้งแต่วันแรกจนวันนี้ ไม่มีใครสนใจเลย”

“จริงสิคะ ไม่น่าเชื่อ” ผมคิดว่าเธออุทานมากกว่าตั้งคำถาม ในขณะที่เขา ผู้ขายวัยใกล้ผมหาเงินทอนและพูดต่อ

“พี่อยากอ่านเล่มนี้มาก” คำเขาทำให้ผมขมวดคิ้ว

“หนูก็เหมือนกันค่ะ ขอบคุณนะคะพี่” เธอถนอมน้ำเสียงเหมือนคนไม่ชอบหยาบ

เฉกเช่นนักฉวยโอกาส ผมทบทวนรายละเอียดหลายอย่างบนตัวเธอ เสื้อเปิดครึ่งอกเว้าลงเป็นตัววีเห็นเนื้อแน่นอูมงาม แต้มเล็กๆ หนึ่งจุดใกล้ร่องบนเนินขาวคล้อง ลอบถอนใจ จำต้องละ กลัวหูแมวสามเหลี่ยมคุ้นตา ด้านนอกสีดำ ด้านในสีชมพู ผมสีบลอนด์ทองยาวระถึงอก คอผูกแถบดำโบชมพู แขนเสื้อสั้นเหนือศอกราวครึ่งคืบเป็นทรงสุ่ม เรียวมือสวมผ้าตาข่ายดำบานเป็นกลีบดอกตรงข้อมือ ซ้อนชั้นด้วยกลีบชมพูเข้ากับกำไลมุกขาวนวลทั้งสองข้าง

เดาว่าหญิงสาวในวัยยังไม่ยี่สิบก็อยากจะอวดโฉมเรือนกาย เป็นความงามที่วงวงหนึ่งจะพูดถึง ขยายเป็นวงกว้างระลอกคลื่น เชือกรั้งเสื้อตรงหน้าท้องคล้ายคอร์เซ็ตช่วยให้เอวคอดสวย ชายเสื้อเป็นปีกแยกออกสองข้างปิดตะโพกใต้กระโปรงม่วงสั้นเหนือเข่าซึ่งเก็บชายด้วยลูกไม้ดำเล็กๆ สามชั้น ผมชอบเข็มขัดมุกชุดเดียวกับกำไลข้อมือ โบสีชมพูดวงน้อยเหนือหน่าวถูกออกแบบให้ดึงสายตาสุดแสน

ผมไม่รู้ว่าเธอสนใจเรื่องพรรค์นี้ไหม พ่อ-แม่เธอจะมองอย่างที่ผมมองหรือเปล่า ผมมีหลานนับสิบ เกินครึ่งเป็นเด็กสาว หัวไล่เลี่ยกันสามสี่ขวบ เป็นผมเองต้องระงับ เพื่อนสาวหรือคู่นอนชาวญี่ปุ่นของผมครั้งหนึ่งเคยบอกทำนองว่า ใส่ใจและให้เกียรติคือหน้าที่ของผู้ชาย ซึ่งจะไม่มองกระโปรงสั้นๆ ของนักเรียนหญิง มันคือหน้าที่ของผู้ชายที่จะไม่คุกคาม ล่วงละเมิดอิสตรี ภาพรวมเป็นอย่างนั้น การข่มขืนจึงเห็นได้ในหนังเสียมากกว่า ผมยักไหล่พูดกับตัวเอง (อีกครั้ง) สังคมอะไรจะมีวิธีคิดเรียบง่ายและใช้การได้ดีเอาการเพียงนี้

กลายเป็นว่าผมวางเล่มในดวงใจลงทั้งที่รู้ว่าต้องใส่ใจ เป็นการยอมจำนนโดยแท้ ไม่มีทางหมดไปแต่ทำให้เบาบางได้ ผมใจง่าย ซื้อตามเธอ เธอเห็น เขาเห็น ทั้งสองฉีกยิ้มเข้าใจ ปืนสั้นสีดำด้ามจับใหญ่ห้อยกระพรวนนำโชคเสียบอยู่ในกระเป๋าสะพายข้าง ลูกไม้ติดชายเลียดระถุงน่องข้าวหลามตัดสีม่วงและชมพูอ่อนกว่าโทนโบติดกระโปรง ไพเราะ ทำหลง แม้ตอนหยุดกึกแล้วหันมา

ผมเข้าใจปรายตาลักยิ้มนั้น เธอเด็กเกินไป เด็กกว่าหญิงสาวในส่วนไร้ เด็กสาวแค่ริลองหยอกโปรยสิเน่หา ปรารถนาจะเป็นที่รัก สนใจว่าจะดึงดูดกลิ่นใคร่ได้กี่มากน้อย ถึงคาดเดาใคร่หลากจะออกรสสีต่างได้เท่าไหร่ ไม่เธอก็พลั้งทำสิ่งอายในภายหน้า ผมหลบมุมยิ้มอีกครั้งตามอากัปมักโดนติง นั่นยิ่งทำให้ดวงตากลมโตพึงใจ

เด็กขี้แกล้งริจะอ่านงานเขียนของนักเขียนอินเดียนามอุโฆษ ทั้งๆ ที่เลือกใส่รองเท้าดำหนาหุ้มข้อแบบทหารแบบนั้น เธอกำลังต่อกรกับสิ่งใด ในอีกทางการจงใจเลือกก็ให้ความหมายชัด หรือผมเกินยา ยกเธอให้เป็นวรรณกรรมบริสุทธิ์ พยายามเอ่ยทุกความเพื่อป้อยอ แท้จริงแล้วเธออาจแค่ซื้อตามคำขอของใครสักคน ไม่ก็มั่นเข้าหาเอาใจเขา

ผมละเลยตรองตน ลำพองว่าได้โชยรสนิยมหอมกว่า ชิงเธอจากชายหนุ่มผู้ขายหนังสือเล่มนั้นได้สบาย อย่างเขา หลังจากเก็บภาพลงในส่วนประทับใจ แน่นอน ต้องมีคำถามก่อเกิด อย่างน้อยที่สุดจะเอื้อนถามในปีหน้า หนังสือมีชีวิตอยู่และเป็นไปอย่างไร เคยวางอยู่ข้างหมอนไหม แผ่หลาบนเตียงด้วยท่าใด เธอเคยหลับไปพร้อมกันหรือเปล่า วางอยู่แนบอก ซุกตรงหว่างขากับมืองามนานเพียงใด (ผมเป็นแบบนั้นโดยมีคุณอยู่ในตา อาจละไว้) หรือเธอบอกเล่าด้านในให้ใครฟังไปกี่มากน้อย เสมือนหนึ่งได้เล่าเรื่องราวของความรัก ปีติเต็ม

ช่วงขาท่าก้าวพร่องช้อยอ่อน เต็มไปด้วยรอยดัดให้เร่าร้อน ฉุกใจตรงแผ่วเบาราวฝึกฝนมาอย่างหนัก แต่ทั้งหมดก็รู้สึกในอกดัง ดังพบเด็กสาวที่ตกหลุมรักที่รอคอยปรากฏตัวในเสื้อขาวตัวโคร่ง ไร้บรา คลุมแก้มก้นใต้ชั้นในขาวเพียงนิด อย่างที่พวกเธอมักชมกัน เป็นดวงไฟสับสนสัดส่ายในวัยวันหรือ มิวายคับแคบแม้จะรู้ว่าถูกโต้แย้งให้เอียงอายได้ การเร่าร้อน เสน่ห์ฝังระหว่างเติบโตเป็นธรรมชาติมากกว่าดัดฝืนปลายจริต ไม่ต้องแสดงออกมาก จะมีคนเห็นเอง ยิ่งด้วยสายตาชายราคะจัดล้นจากเก็บงำถ้วยต่ำ ยิ่งเฉดชัด

การโตเป็นสาวต้องแลกด้วยหลายสิ่งหลายอย่างมากเกินไป มากการละไว้ราคาแพง ผมเคยคบ รักกับเด็กสาวคนหนึ่ง เวลานั้นผมกำลังจะสามสิบ ส่วนเธอเพิ่งปีสองในรั้วมหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศ ด้านหนึ่งเข้าใจได้ว่าสคูลของคนรักห่างไกลจากวรรณกรรม ซึ่งไม่ควรมีสคูลใดแยกชัด วันผ่าน ผมผิด คิดเปลี่ยนเธอ ผมทำกับเธอเหมือนนักศึกษางมโข่ง กดเป็นลมใต้ปีก (สวาท) โยนหนังสือให้เธออ่าน ถามโดยคิดว่าพวกเขาเหล่าเธออ่านมาแล้วทั้งหมด ทั้งหมดเล่มที่เข้าใจว่าเปลี่ยนผ่านได้ในเล่มเดียว

เธอเป็นเมีย เป็นนักศึกษา และเป็นผู้สละโอกาสหลายอย่าง ผิดกับผม คนไม่ใช่อาจารย์ แต่เป็นผัวที่เอาอวดใครไม่ได้ งานการกับเงินเดือนอันน้อยนิดไม่สามารถโอหัง เฉิดฉาย เวลานั้นไม่คิดเลยว่าการมัวหมกภูมิใจว่าเธอร้องหาความแข็งขึงเป็นการกระทำอันห่วยแตก สำคัญผิดว่าสิ่งที่ผมพอจะมีสามารถช่วยเหลือเธอได้ในอนาคต ต่อให้คืนสว่างไร้ผมแล้ว โดยหารู้ไม่ว่าสิ่งที่ผมไม่มีดันเธอให้พบ…

Black Cat ver. ท่วงท่าเธอแสดงชัดว่าปกป้องตัวเองมากกว่าจะคุกคามใคร การซุกปลายปืนไว้ย้ำ สุ้มเสียงกระพรวนซ้ำเตือนเสมอ นางแมวเรียนเอเชียศึกษา บูรพาคดีศึกษาหรือเปล่า ฟุ้งซ่านเกินงาม ควรถามเมื่ออยู่ต่อหน้า ตรงหน้ายวนใจ ผ่านการแต่งแต้ม คิ้วดูมีเฉด เกลี่ยเทาจากหัวไล่จนดำถึงปลายเจิด เปลือกตาอมน้ำตาลชมพูกลมกลึง ขนตางอนยาวคมเข้ม เรียวจมูกรับกับปากบางเลือดสาวระเรื่อ ผมแสร้งถอนใจกลั้นยิ้มหลุบตาลงทั้งที่ในอกคิดระส่ำ ไร้ห้าวหาญอย่างนาทีก่อน บ่ะ ผิวเนื้อผิวตัวผิวหน้าเสมอกันถ้วนทั่ว ช่างละเมียดละไมกับเรือนร่างเหลือแสน

“พี่ต้องให้เปอร์เซ็นต์หนูด้วยนะ ช่วยขายได้ตั้งเล่มหนึ่ง ล้อเล่นน่ะพี่ แต่อันนี้จริงจัง พี่จะว่าอะไรไหมถ้าหนูจะช่วยเชียร์ขายเล่มนี้ ฟรีเลย ตอนนี้หนูว่าง”

ผมกับเขายืนอึ้งนิ่งกิมกี่ เรื่องนี้หัวผมอาจไว อยากจะสวมบทเป็นเขา