อาหารการกินทุกวันนี้มีให้เลือกมากมาย ให้ความสะดวกในการซื้อกิน เพราะไม่สะดวกที่จะทำกินเอง ซึ่งต้องใช้ทั้งเวลาและการตระเตรียมวัตถุดิบเครื่องปรุงต่างๆ ยังอาจมีราคาแพงกว่าซื้อกินอีกด้วย

หากการกินอาหารนอกบ้านบ่อยๆ ซ้ำๆ ทำให้คิดถึงอาหารที่บ้าน อาหารฝีมือของแม่ รสมือที่กินแล้วรู้สึกว่าใช่เลย!

บางคนโชคดีที่ยังมีแม่ทำอาหารให้กิน แต่สำหรับ ทาเอะ ฮิโตโตะ (ฮารูกะ คินามิ) ไม่มีแม่ทำอาหารให้กินแล้วเพราะแม่ได้จากเธอไป

ทาเอะหญิงสาววัย 40 ปี ที่เพิ่งค้นพบตัวเอง ว่ามีอะไรบางอย่างในชีวิตที่ขาดหายไป

ทาเอะและโย (อิซูมิ ฟูจิโตะ) น้องสาว กลับมาบ้านเกิดของแม่ มาเก็บข้าวของหลังจากการตายของแม่ที่ผ่านมา 20 ปี เมื่อเปิดตู้เซฟของแม่ ซึ่งคิดว่าอาจจะมีเงินทองเพชร แต่สิ่งที่เห็นคือสมุดบันทึกของแม่ ที่เขียนสูตรอาหารต่างๆ ไว้ และส่วนใหญ่เป็นสูตรอาหารไต้หวัน

แล้วหนัง What”s for Dinner, Mom? ก็เริ่มเล่าเรื่องของ คาซุอิดะ ฮิโตโตะ (มิชิโกะ คาวาอิ) แม่ของทาเอะโดยผ่านความทรงจำของทาเอะ เพราะทาเอะใช้เวลาอยู่กับแม่มากกว่าโยน้องสาว

 

แม่ของทาเอะแต่งงานกับพ่อซึ่งเป็นคนไต้หวัน แม่จึงต้องย้ายไปอยู่ไต้หวัน ในช่วงก่อนปี 1970 ซึ่งญี่ปุ่นเคยปกครองไต้หวัน คนไต้หวันจึงรับอิทธิพลญี่ปุ่นมา พ่อของทาเอะชอบความเป็นญี่ปุ่นมากกว่าไต้หวัน

ที่ไต้หวัน แม่ของทาเอะต้องปรับตัวเรียนรู้ทุกอย่าง ทั้งภาษา วัฒนธรรมและอาหารการกิน ทุกๆ วันที่แม่ไปตลาดกับพี่เลี้ยง แม่จะมีสมุดคอยจดทุกสิ่งอย่างที่พี่เลี้ยงบอก จนทาเอะเกิด แม่ได้พาทาเอะไปตลาดด้วยและทำอาหารไต้หวันให้พ่อและลูกกิน

ตลาดเช้าที่ไต้หวันเหมือนตลาดคนจีนทั่วไป เช่น เยาวราชของเมืองไทย, ตลาดฮ่องกง หรือไชน่าทาวน์ที่อื่นๆ คือคึกคักน่าซื้อ มีของสดมากมายทั้งผักต่างๆ เนื้อสัตว์นานาชนิด พวกหมู, เป็ด,ไก่ ซึ่งไม่ใช่ขายเฉพาะเนื้อ แต่จะมีทุกชิ้นส่วนของมัน ทั้งตับไตหัวใจไส้พุง/กระเพาะ เลือดหรือขากับตีน เพราะคนจีนเก่งเรื่องอาหารประเภทเนื้อสัตว์ สามารถใช้ทุกส่วนประกอบอาหาร

เมนูที่แม่ของทาเอะชอบทำคือขาหมูคากิตุ๋นจนนุ่มน่ากิน เวลากินใช้มือจับแทะทั้งขาจะอร่อยกว่าใช้ช้อน

ยังมีบ๊ะจ่าง ขนมผักกาด ที่แม่ของทาเอะจะทำบ่อยๆ เพราะรู้ว่าทาเอะชอบกิน

 

มีการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองของไต้หวัน คังหุ่ยมิน (วูปงฟง) พ่อของทาเอะจึงย้ายครอบครัวมาอยู่ญี่ปุ่น หลังจากเกิดโยลูกสาวคนที่สอง ย้ายมาได้ไม่นาน พ่อของทาเอะก็เสียชีวิต แม่ของทาเอะจึงเปลี่ยนนามสกุลจาก “คัง” เป็น “ฮิโตโตะ”

ประเพณีของคนไต้หวัน อาจเฉพาะตระกูลที่ร่ำรวยเมื่อมีลูกสาว จะฝังเหล้านารีแดงไว้ใต้ต้นไม้ จนถึงวันแต่งงานก็ขุดขึ้นมาเลี้ยงแขกเป็นเหล้ามงคล

เมื่อแม่กลายเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว แม่จึงต้องหางานทำ แม่ของทาเอะเป็นคนร่าเริงมองโลกในแง่ดี เข้ากับคนได้ง่าย แม่ทำงานอย่างมีความสุข เป็นที่รักของเพื่อนร่วมงานและเพื่อนบ้าน

แม่ยังดูแลอาหารการกินให้ลูกๆ ทำอาหารที่ทาเอะและโยชอบกิน โดยแม่ทำครัวแบบจีนไต้หวันที่ใช้กระทะใบใหญ่กับไฟแรงๆ

แม่ทำอาหารไต้หวันมากกว่าอาหารญี่ปุ่น แต่ดูจากวิธีทำอาหารยังคงความละเอียดแบบคนญี่ปุ่น อย่างขนมผักกาด เธอจะหั่นเป็นเส้นละเอียด หากคนจีนจะใช้ที่ไสเป็นเส้นๆ ซึ่งให้รสสัมผัสที่แตกต่างกว่า

อาหารกล่องที่เอาไปโรงเรียนของทาเอะ เป็นที่ตื่นเต้นของเพื่อนๆ เพราะแม่จะทำอาหารจีนไต้หวัน ซึ่งมีกับข้าวหลายอย่างวางอยู่บนข้าว แม้บางมื้อที่ทาเอะลองให้แม่ทำอาหารญี่ปุ่น กลับไม่ถูกใจเพราะอาหารญี่ปุ่นไร้ไขมัน กินแล้วหิวเร็ว

 

What”s for Dinner, Mom? ภาพยนตร์ที่สร้างจากนิยายซึ่งเขียนจากชีวิตจริงของ ทาเอะ ฮิโตโตะ นักเขียนที่เล่าเรื่องชีวิตตัวเอง เธอเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น-ไต้หวัน ที่เติบโตท่ามกลางวัฒนธรรมของสองประเทศ

ส่วนโย ฮิโตโตะ น้องสาวของทาเอะ เป็นผู้แต่งเพลงและขับร้องเพลง “Sorane” เพลงประกอบภาพยนตร์เรื่องนี้ซึ่งก่อนหน้านี้เธอเคยร้องเพลงประกอบภาพยนตร์หลายเรื่อง เช่น “Hanamizuki” และ “Hana”s Miso Soup”

หนังดูแล้วอบอุ่นในหัวใจ ดำเนินเรื่องเนิบช้าให้จับอารมณ์คนดู ชอบแม่ของทาเอะที่มีวิธีสอนลูกสาวผ่านจดหมาย อาจเป็นเพราะเธอชอบเขียนจดบันทึก ทาเอะจึงมีบันทึกเมนูอาหารไว้แทนตัวแม่

คนญี่ปุ่นมักเก็บซ่อนอารมณ์ความรู้สึกไว้ แม้ยามเจ็บป่วย

ฉากที่โย น้องสาวทาเอะ ต่อว่าทาเอะที่ปิดบังเรื่องแม่ป่วย ไม่บอกให้เธอรับรู้ เพราะถ้าบอกโยจะได้ทำดีหรือพูดดีๆ กับแม่ ได้ดูแลแม่ ใช้เวลากับแม่ให้มากขึ้น ซึ่งอาจเสียใจน้อยกว่านี้

ความเจ็บป่วยหรือความตายเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิต ซึ่งแม่ของทาเอะยอมรับและเข้าใจดีที่สุด เธอบอกหมอว่า มีอะไรให้บอกให้หมดและรักษาให้เต็มที่ เพราะเธอเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ต้องดูแลลูกเพียงลำพัง…

เป็นหนังที่ดูแล้วอิ่มเอมใจ แต่ท้องร้องหิวๆ