“ร่างพระราชบัญญัติใด พระมหากษัตริย์ไม่ทรงเห็นชอบด้วยและพระราชทานคืนมายังรัฐสภา หรือเมื่อพ้นเก้าสิบวันแล้วมิได้พระราชทานคืนมา รัฐสภาจะต้องปรึกษาร่างพระราชบัญญัตินั้นใหม่ถ้ารัฐสภามีมติยืนยันตามเดิมด้วยคะแนนเสียงไม่น้อยกว่าสองในสามของจํานวนสมาชิกทั้งหมดเท่าที่มีอยู่ของทั้งสองสภาแล้ว ให้นายกรัฐมนตรีนําร่างพระราชบัญญัตินั้นขึ้นทูลเกล้าทูลกระหม่อมถวายอีกครั้งหนึ่งเมื่อพระมหากษัตริย์มิได้ทรงลงพระปรมาภิไธยพระราชทานคืนมาภายในสามสิบวัน ให้นายกรัฐมนตรีนําพระราชบัญญัตินั้นประกาศในราชกิจจานุเบกษาใช้บังคับเป็นกฎหมายได้เสมือนหนึ่งว่าพระมหากษัตริย์ได้ทรงลงพระปรมาภิไธยแล้ว” (กรณีนี้ให้แทนคำว่าร่างพระราชบัญญัติด้วยคำว่าร่างรัฐธรรมนูญ)

ดังนั้นเมื่อร่างรัฐธรรมนูญผ่านมติของรัฐสภา หรือ ผ่านประชามติก่อนประกาศใช้จะต้องนำร่างขึ้นทูลเกล้าให้ลงพระปรมาภิไธยหากเกิดกรณีที่กษัตริย์ไม่เห็นชอบด้วยจะสามารถยับยั้งร่างรัฐธรรมนูญได้ ถ้าเป็นกรณีที่ร่างผ่านการลงมติของรัฐสภาจะต้องไปยืนยันเสียง 2 ใน 3 แต่ถ้าเป็นกรณีผ่านประชามติจะเป็นไปในทิศทางไหนไม่อาจคาดเดาได้… ดังนั้นบัญญัติลักษณะนี้ทั้งในร่างของฝ่ายรัฐบาลและฝ่ายค้านเป็นบทบัญญัติไม่บังควรอย่างมาก เพราะ เป็นการทำให้กษัตริย์ผู้เป็นประมุขของรัฐและต้องอยู่นอกวงการเมืองมีพระราชอำนาจในการยับยั้งร่างรัฐธรรมนูญที่ผ่านประชามติของประชาชนผู้ทรงอำนาจสถาปนารัฐธรรมนูญ

.

นี่คือ 5 เหตุผลที่ชี้ให้เห็นว่าร่างแก้ไขเพิ่มเติมรัฐธรรมนูญของทั้งฝ่ายรัฐบาลและฝ่ายค้านต่างก็มีปัญหาที่อาจขัดแย้งกับหลักการรัฐธรรมนูญที่เป็นประชาธิปไตยที่ว่า “อำนาจในการสถาปนารัฐธรรมนูญ” เป็นของประชาชน จะเห็นก็มีเพียงร่างที่เสนอโดยภาคประชาชนที่นำโดย iLaw เท่านั้นที่สอดคล้องกับหลักการดังกล่าวอุดและช่องว่างทั้ง 5 ได้!