หากกรณีข้อสอบสังคมศึกษาระดับมัธยมศึกษาปีที่ 6 ของวัดธาตุทองก่อให้เกิด”ปฏิกิริยา”  กระทั่งกระทรวงศึกษาธิการต้องลงมาสั่ง”ยกเลิก”

กรณี “เก้าอี้” อันมาจากผู้อำนวยการของโรงเรียนแห่งหนึ่งในร้อยเอ็ดยิ่งจะเป็นกรณีศึกษาอันแหลมคม

พลันที่มี”ปฏิกิริยา” พลันที่มีคำสั่งย้าย”ผู้อำนวยการ”

ทั้งหมดมิได้เป็นเรื่องการทำ”ข้อสอบ”อย่างธรรมดา ทั้งหมดมิได้เป็นเรื่องของยศถาบรรดาศักดิ์อันสำแดงผ่านลักษณะและการดำรงอยู่ของ”เก้าอี้”

หากแต่เป็นเรื่องของ”ความคิด” หากแต่เป็นเรื่องของการปะทะกันระหว่าง”รุ่น”ระหว่าง”วัย”

ในที่สุดแล้วก็คือการต่อสู้กันในทาง”วัฒนธรรม”

ในที่สุดแล้วก็นำไปสู่การตัดสินใจบนพื้นฐานแห่งอำนาจในทาง”การเมือง”

เป็นการเมืองใน”ข้อสอบ” เป็นการเมืองใน”โรงเรียน”

นี่เป็นผลสะเทือนจากการเปลี่ยนแปลงอันเกิดขึ้นอย่างลึกซึ้ง กว้างขวางและยากยิ่งที่จะหลีกเลี่ยงได้พ้น

ไม่ว่าจะมี”อนาคตใหม่” ไม่ว่าจะมี”ก้าวไกล”หรือไม่

 

เมื่อเกิดเรื่องในลักษณะนี้สายตามักทอดมองไปยัง นายธนาธร จึงรุ่งเรืองกิจ ไปยัง นายปิยบุตร แสงกนกกุล ไปยัง นส.พรรณิการ์ วานิช

ต่อมาก็ทอดมองไปยัง นายพิธา ลิ้มเจริญรัตน์ ไปยัง นายชัยธวัช ตุลาธน

ทั้งๆที่พรรคอนาคตใหม่ถูก”ยุบ”ไปแล้ว

ทั้งๆที่ นายธนาธร จึงรุ่งเรืองกิจ ถูกตัดสิทธิทางการเมือง 10 ปี ทั้งๆที่ นายปิยบุตร แสงกนกกุล ถูกตัดสิทธิทางการเมือง 10 ปี และ นส.พรรณิการ์ วานิช ถูกตัดสิทธิทางการเมืองตลอดชีพ

ความหมายก็คือ การยุบพรรคอนาคตใหม่ การตัดสิทธิทาง การเมืองต่อกรรมการบริหารแทบไม่มีความหมายเพราะยังมีพรรคก้าวไกล

เพราะยังมีคนอย่าง นายพิธา ลิ้มเจริญรัตน์ คนอย่าง นายชัยธวัช ตุลาธน ทำอย่างที่พรรคอนาคตใหม่เคยทำ

 

ในกระแสแห่งการวิพากษ์วิจารณ์ถึงแนวโน้มในการยุบพรรคก้าวไกลถึงดำเนินไปอย่างมากด้วยสีสัน

อดีตสส.บางคนถึงกับเสนอไปไกลระดับให้”ประหารชีวิต”

ความคิดในการสร้างพันธมิตรแห่งแนวร่วมเพื่อต้านการเติบ ใหญ่ของพรรคอนาคตใหม่ ของพรรคก้าวไกล จึงวิลิศมาหราภายใต้เงาแห่ง”รัฐบาลพิเศษ”

ท่ามกลางความหวาดกลัวว่าพรรคเพื่อไทยอาจจับมือกับพรรคก้าวไกลในวันหนึ่งข้างหน้า

นี่ย่อมเป็นความหวาดหวั่นพรั่นพรึงในสังคมการเมือง