งานมหกรรมหนังสือแห่งชาติอาจเป็นเวทีเปิดให้สำนักพิมพ์มติชน สำนักพิมพ์ฟ้าเดียวกัน สร้างความคึกคัก แต่ภายในความคึกคักของแต่ละสำนักพิมพ์ก็มี”หน้าใหม่”ปรากฏ

เริ่มจากสำนักพิมพ์คณะก้าวหน้า พร้อมกับชื่อ นายธนาธร จึงรุ่งเรืองกิจ นายปิยบุตร แสงกนกกุล

จากนั้นก็ตามมาด้วยนักเขียนจาก”พรรคก้าวไกล”

ไม่ว่าจะเป็น นายพิธา ลิ้มเจริญรัตน์ ไม่ว่าจะเป็น นายรังสิ มันต์ โรม ไม่ว่าจะเป็น นายณัฐชา บุญไชยอินสวัสดิ์ รวมถึง นาย วิโรจน์ ลักขณาอดิศร

และเมื่อเข้าสู่เทศกาลหนังสือในปี 2565 ความคึกคักก็สัมผัส ได้จากการมาของ กลุ่มแคร์ คิด เคลื่อน ไทย ประสานเข้ากับกิจกรรมของนักการเมืองจากพรรคเพื่อไทย

ไม่ว่ามองผ่านคณะก้าวหน้า ไม่ว่ามองผ่านกลุ่มแคร์ คิด เคลื่อน ไทย ไม่ว่ามองผ่านพรรคก้าวไกล ไม่ว่ามองผ่านพรรคเพื่อ ไทย นี่คือจังหวะก้าวใหม่

ก่อนหน้านี้นักการเมืองอาจเข้าร่วมงานมหกรรมหนังสือในลักษณะของแขกรับเชิญ แต่ ณ วันนี้มิใช่แล้ว

ตรงกันข้าม นักเขียนได้เข้าไปมีบทบาททางการเมืองมากขึ้น

 

ความจริง งานทางความคิดอันถ่ายทอดผ่านกระบวนการเขียนโดยรูปโฉมของหนังสือ เป็นส่วนหนึ่งของงานการเมืองมาอย่างต่อเนื่องและยาวนาน

ตั้งแต่ยุคของวอลแตร์ ตั้งแต่ยุคของรุสโซ ตั้งแต่ยุคของเทียน วรรณ กระทั่งยุคของ”ศรีบูรพา”

มีนักเขียนหลายคนที่ดำรงอยู่บนรากฐานของนักคิดและแปร เปลี่ยนเข้าสู่พื้นที่ทางการเมือง ไม่ว่าจะเป็น อุดม สีสุวรรณ ไม่ว่าจะเป็น อัศนี พลจันทร ไม่ว่าจะเป็น จิตร ภูมิศักดิ์

อย่าได้แปลกใจหากจะเห็น คึกฤทธิ์ ปราโมช เล่นบทของ ส.ส. เล่นบทของหัวหน้าพรรคการเมือง เล่นบทของนายกรัฐมนตรี

แล้วก็หวนกลับมาเป็นคอลัมนิสต์

เมื่อมี คึกฤทธิ์ ปราโมช ก็ย่อมมี ทักษิณ ชินวัตร ก็ย่อมมี ธนาธร จึงรุ่งเรืองกิจ

 

การมาของคณะก้าวหน้า ย่อมตามมาด้วยพรรคก้าวไกล การมาของกลุ่มแคร์ คิด เคลื่อน ไทย ย่อมตามมาด้วยพรรคเพื่อไทย ด

กลายเป็นสีสันใหม่ในแวดวงนักเขียน ในแวดวงหนังสือ

พรรคเพื่อไทยมี นายทักษิณ ชินวัตร ชูธงนำ คณะก้าวหน้าและพรรคก้าวไกลก็มี นายธนาธร จึงรุ่งเรืองกิจ นายพิธา ลิ้ม เจริญรัตน์ ชูธงนำ

นี่เป็นจังหวะก้าวที่พรรคการเมืองอื่นได้แต่แลมองอยู่ห่างๆ