ความสำเร็จในกาลอดีตของพรรคประชาธิปัตย์ โดยเฉพาะจากฝีมือและความสามารถในการวางแผนโดย”2 พี่น้องปราโมช” คือ การทำให้ปรปักษ์ทางการเมืองกลายเป็น “ตัวตลก”

ไม่ว่าจะการเสนอฉายา “ขรัวท่าช้าง”ขึ้นมา

ไม่ว่าจะการเสนอฉายา “ตราไก่”ขึ้นมา ไม่ว่าจะการเรียกขาน ผ่านฉายา “เจ๊หนอม”

ที่สำคัญคือทำลาย”ปฏิมา” แห่งความขึงขังลง

ทำให้ความจริงจังของคนที่ดำรงอยู่ในตำแหน่ง “นายกรัฐมนตรี” กลายเป็น “ตัวตลก” ไม่ว่าจะเคยเป็น”ด็อกเตอร์อังดรัวส์” ไม่ว่าจะเป็น “นายทหารปืนใหญ่” ไม่ว่าจะเป็น”นายทหารแผนที่”

“ตัวตลก” คือ สถานีสุดท้ายของ “นักการเมือง”คู่ปรปักษ์

 

หากใครที่ติดตามฟังคำปราศรัยจากนักการเมืองที่เริ่มทวีความเข้มข้นเป็นลำดับ เสียงชโย โห่ร้อง ปรบมือขานรับจากมวลชนผู้ฟัง ล้วนสัมพันธ์การเสียดเย้ยในทางการเมือง

ไม่ว่าจะเป็นการร้องเพลง “เราจะทำตาม “สัญญา” ขอ “เวลา” อีกไม่นาน”

ยังไม่ทันที่จะร้อง”แล้วแผ่นดินที่งดงาม”จะดังขึ้น

เสียงเฮในแบบเป่าปี๊บ ตีกลอง ก็จะดังประสานขึ้นมาจนต้องหยุดฟังชั่วคราว

ยิ่งเรื่องของการยืม”นาฬิกา” เพื่อน ยิ่งเป็นเรื่องยอดฮิต

ไม่จำเป็นต้องเอ่ยชื่อของ”รองนายกรัฐมนตรี”ท่านนั้นก็ประสบความสำเร็จอย่างงดงาม

ทั้งหมดนี้เท่ากับยืนยันว่าอารมณ์ขันมีความจำเป็น

ไม่ว่าในวงเหล้า ไม่ว่าในเวทีปราศรัยทางการเมืองล้วนเป็นคุณลักษณะสำคัญที่สร้างความครึกครื้นให้บังเกิดโดยมีคนใดคนหนึ่งเป็น “ตัวตลก”

ยิ่งเป็น “ตัวตลก”ที่มีตำแหน่งใหญ่โต ยิ่งเป็นเรื่องเร้าใจ

 

คำถามที่เสนอเข้ามาก็คือ ระยะเวลาอีก 2 เดือนบนเวทีปราศรัยใครจะได้รับการหยิบยกมาเป็นประเด็น เป็นหัวข้อสำคัญในการสร้างความครึกครื้น

ความหมายก็หมายความว่า “นักการเมือง”คนใดจะกลายเป็น “ตัวตลก” เรียกเสียงหัวร่อก่อนเดินเข้าคูหากาบัตร

แน่นอน ยิ่งมี”ตำแหน่ง”ใหญ่ยิ่งเรียกเสียงเฮ

ไม่ว่าจะเป็น”รัฐมนตรี” ไม่ว่าจะเป็นแคนดิเดต”นายกฯ”